Οι συγκεκριµένοι είδαν τα δικαιώµατά τους να κάνουν φτερά, καθώς είχαν την... ατυχία να υποβάλλουν αίτηµα µεταβίβασης δικαιωµάτων ενιαίας ενίσχυσης το χρονικό διάστηµα από το 2009 έως και το 2014 µέσω του «Εντύπου 6 – Ενοικίαση ∆ικαιωµάτων Ενιαίας Ενίσχυσης µαζί µε γη».
Ακόμα, σε αυτό το φύλλο της εφημερίδας αναλυτικό ρεπορτάζ για τις πληρωμές. Από Μεγάλη Τρίτη η ενιαία ενίσχυση, µε τις δύσκολες ενστάσεις να µένουν πίσω σε δεύτερο χρόνο.
Διαβάστε μόνο στη σαββατιάτικη Agrenda για το διεθνές ράλι στα µαλακά σιτάρια. Οι κινήσεις των επενδυτών σε συνδυασµό µε το αδύναµο δολάριο ανεβάζουν τα µαλακά στο Σικάγο. Όµως, τα σκληρά ως ξεχωριστή αγορά έχουν µείνει εκτός του ράλι.
Ειδικό αφιέρωμα για το Πάσχα στη στάνη του Μητσιµπόνα. Μετά την προστασία της ονοµασίας, το Κατσίκι Ελασσόνας Ολύµπου ψάχνει δικαίωση και στην τιµή, που πληρώνει γι’ αυτό η αγορά.
Ειδικό ρεπορτάζ για τα οριστικά δικαιώµατα. Όπως θα ενημερωθείτε από την Agrenda, πολλές οµοιότητες µε τα προσωρινά δείχνουν να έχουν τα οριστικά δικαιώµατα, που άφησαν µε µεγάλα παράπονα πολλές ενστάσεις.
Τα περιεχόμενα της εφημερίδας Agrenda είναι τα εξής:
Επικαιρότητα
• Στη Θεσσαλονίκη χτυπά η καρδιά των ελληνικών φρουτολαχανικών
• Σε καραντίνα και η περιοχή των Σερρών λόγω του οζώδους πυρετού
Επενδύσεις
• Πρωτοποριακό πρόγραµµα ασφάλειας από Μισσιριάν για καπνοπαραγωγούς
• Την επόµενη µέρα της φυτοπροστασίας ετοιµάζει η BASF στη Γερµανία
Εμπορεύματα
• Στον έλεγχο των εισαγωγών θα κριθεί το παιχνίδι για το ντόπιο αρνί
• Αν και ακόµη µπόλικη, δείχνει να κινείται η πράσινη ελιά Χαλκιδικής
Editorial
Φέτος ο Αγροτικός Συνεταιρισµός Ζαγοράς συµπληρώνει 100 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας. Η ιστορία βεβαιώνει ότι οι αγρότες του Ανατολικού Πηλίου ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να αξιοποιήσουν το θεσµικό πλαίσιο του νεότευκτου συνεταιριστικού νόµου 602/1915.
Είναι σαφές ότι η γεωγραφική αποµόνωση των ορεινών κοινοτήτων και η ανυπαρξία οδικής σύνδεσης µε την πόλη του Βόλου, υποχρέωνε από πολύ παλιά τους κατοίκους της δυσπρόσιτης αυτής περιοχής να συνεργάζονται και να βάζουν στην άκρη τους εγωισµούς.
Πολύ πριν την απελευθέρωση από τους Τούρκους µερικά χωριά του Πηλίου αρχίζουν να αποκτούν µεγάλα πλεούµενα, τα περίφηµα Ζαγοριανά Καράβια, καθώς η από θαλάσσης µεταφορά της ντόπιας παραγωγής, όπως σκουτιά, αλεύρι, µετάξι, κάστανα, κρασί κ.ά. ήταν ο µόνος τρόπος διάθεσης των προϊόντων αυτών στις µεγάλες αγορές της εποχής.
Μετά τον πόλεµο, όταν τα αµπέλια τα έκαιγε η φυλλοξήρα και η κατάρρευση της αγοράς πατάτας οδηγούσε το προϊόν στο ρέµα του Καλοκαιρινού, η νεοείσακτη κόκκινη ποικιλία Στάρκιν Ντελίσιους, που έδενε άριστα µε τις εδαφοκλιµατικές συνθήκες της περιοχής και έδινε ένα άριστο προϊόν, οδήγησε σε πραγµατική εποποιία.
Όπως γλαφυρά περιγράφει σε ένα σηµείωµά του ο ∆ιονύσης Βαλασσάς, ο άνθρωπος που έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά αυτά τα χρόνια στο συνεταιρισµό, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο, στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 διαµορφώθηκε η φυσιογνωµία του απέραντου µηλεώνα που κυριαρχεί ακόµα και σήµερα στη Ζαγορά. Χιλιάδες στρέµµατα εκχερσώθηκαν µε το τσαπί και εκατοµµύρια πέτρες χρησιµοποιήθηκαν για τις πεζούλες που στηρίζουν τα επικλινή εδάφη.
Σήµερα, αν κάνουµε τη διαίρεση του τζίρου των 15 εκατ. ευρώ του συνεταιρισµού µε τις 700 οικογένειες – µέλη του, οδηγούµαστε σε ένα µεικτό αποτέλεσµα κάτι λιγότερο από 21.500 ευρώ το χρόνο για τον κάθε συνεταίρο. Κάπως έτσι, πορεύτηκαν οι κάτοικοι της Ζαγοράς αυτά τα χρόνια, πάντρεψαν κορίτσια, σπούδασαν παιδιά, κέρδισαν την κοινωνική καταξίωση. Ο Αγροτικός Συνεταιρισµός Ζαγοράς, αντίθετα µε το πνεύµα του γρήγορου και του εφήµερου που κυριαρχεί στην εποχή µας, δείχνει τον πραγµατικό δρόµο της βιώσιµης ανάπτυξης.
Agrenda
