Οδηγός τους πάντα, ο Τσάη, που τα συνόδευε υποµονετικά, µέχρι να φθάσουν όλα µαζί στις παρυφές το
οικισµού και από κει, το καθένα να πάρει το δρόµο του
Συνεταιρισµό δεν το λες, ήταν πάντως µιας µορφής συλλογική προσπάθεια. Ένας τρόπος και τα οικόσιτα ζώα να βρουν ανέξοδα την τροφή τους αλλά και να πάρουν τον αέρα τους, µακριά από το στενάχωρο και υγρό περιβάλλον της πρόχειρης στάνης που διέθετε κάθε σπίτι και οι νοικοκυραίοι να ξενοιάσουν στη διάρκεια της ηµέρας από αυτή τη φροντίδα και ν’ ασχοληθούν απερίσπαστοι µε τις άλλες, αγροτικές κατά βάση, υποχρεώσεις τους
Για µας, τα παιδιά του διπλανού χωριού, µιας και δεν είχαµε ανάλογη εµπειρία στον δικό µας οικισµό, τον Νέσσωνα, αυτό που είχαν καταφέρει οι Καλοχωρίτες, ήταν ένα µικρό θαύµα. Μας έκανε πραγµατικά εντύπωση, πως, το κοπάδι έφθανε συντεταγµένα και µε σταθερό βηµατισµό µέχρι το µεσοχώρι κι από κει, µια – µια, δυο – δυο, καµιά φορά και τρεις, οι… κοπελίτσες ξέκοβαν, για να κατευθυνθούν, χωρίς κάποια άλλη καθοδήγηση, προς την εστία τους
οικισµού και από κει, το καθένα να πάρει το δρόµο του
Συνεταιρισµό δεν το λες, ήταν πάντως µιας µορφής συλλογική προσπάθεια. Ένας τρόπος και τα οικόσιτα ζώα να βρουν ανέξοδα την τροφή τους αλλά και να πάρουν τον αέρα τους, µακριά από το στενάχωρο και υγρό περιβάλλον της πρόχειρης στάνης που διέθετε κάθε σπίτι και οι νοικοκυραίοι να ξενοιάσουν στη διάρκεια της ηµέρας από αυτή τη φροντίδα και ν’ ασχοληθούν απερίσπαστοι µε τις άλλες, αγροτικές κατά βάση, υποχρεώσεις τους
Για µας, τα παιδιά του διπλανού χωριού, µιας και δεν είχαµε ανάλογη εµπειρία στον δικό µας οικισµό, τον Νέσσωνα, αυτό που είχαν καταφέρει οι Καλοχωρίτες, ήταν ένα µικρό θαύµα. Μας έκανε πραγµατικά εντύπωση, πως, το κοπάδι έφθανε συντεταγµένα και µε σταθερό βηµατισµό µέχρι το µεσοχώρι κι από κει, µια – µια, δυο – δυο, καµιά φορά και τρεις, οι… κοπελίτσες ξέκοβαν, για να κατευθυνθούν, χωρίς κάποια άλλη καθοδήγηση, προς την εστία τους
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό Αγρόκτημα που κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας.
