Γέννηµα της φύσης, πόνηµα του ανθρώπου. Ο πράσινος θεσσαλικός λίθος σηµάδεψε τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων που από την αρχαιότητα µέχρι και τη σύγχρονη εποχή εργάστηκαν στην εξόρυξή του. Μέσα στον έρηµο χώρο των λατοµείων Χασαµπάλης θα ακούσει κανείς σήµερα τις φωνές των λατόµων, τους χτύπους των εργαλείων πάνω στο µάρµαρο και ύµνους από την Αγ. Σοφία της Κωνσταντινούπολης και τη Βασιλική του Αγ. Πέτρου στο Βατικανό
Ο Ιωάννης Τσιµπούκης πέρασε τη µισή του ζωή στα λατοµεία. Ένα από αυτά ήταν και το λατοµείο της Χασάµπαλης, όπου εργάστηκε µέχρι το 1995. Ο µπαρµπα-Γιάννης, όπως τον φώναζαν όλοι όλοι, πρόλαβε να αφηγηθεί στον Βασίλη Μέλφο, επίκουρο καθηγητή του ΑΠΘ, το πώς περνούσαν οι µέρες στη Χασάµπαλη. «Η δουλειά µας ήταν πολύ σκληρή και επικίνδυνη. Τα πρώτα χρόνια δουλεύαµε από το πρωί µέχρι το βράδυ, 15 ώρες. Το 1956 που το ορυχείο άλλαξε ιδιοκτήτη, το ωράριο έγινε 7:30 π.µ. µε 4 µ.µ. Έπρεπε να προσέχεις πολύ. Ο θάνατος παραµόνευε παντού! Είχαµε πολλά ατυχήµατα κάθε λίγο και λιγάκι. Κι αν σου τύχαινε ή θα σε σακάτευε ή θα σε σκότωνε! Να, το 1969 έπεσε πάνω στον αδελφό µου, τον ∆ηµήτρη, ένας ογκόλιθος, θα ήταν µισός τόνος. Τον σακάτεψε βέβαια αλλά έζησε. Του έσπασε µόνο τα πλευρά και το πόδι. Από τότε έµεινε ανάπηρος. Μετά θυµάµαι το 1975, τον ∆ηµήτρη Σαϊτάνη και τον Στέλιο Μπαλαµώτη που έκοβαν σε πιστόλα ένα βράχο. Ξαφνικά ο βράχος ανοίγει και τους παίρνει από κάτω. Ο Σαϊτάνης σκοτώθηκε και ο Μπαλαµώτης έµεινε ανάπηρος»
Ο Ιωάννης Τσιµπούκης πέρασε τη µισή του ζωή στα λατοµεία. Ένα από αυτά ήταν και το λατοµείο της Χασάµπαλης, όπου εργάστηκε µέχρι το 1995. Ο µπαρµπα-Γιάννης, όπως τον φώναζαν όλοι όλοι, πρόλαβε να αφηγηθεί στον Βασίλη Μέλφο, επίκουρο καθηγητή του ΑΠΘ, το πώς περνούσαν οι µέρες στη Χασάµπαλη. «Η δουλειά µας ήταν πολύ σκληρή και επικίνδυνη. Τα πρώτα χρόνια δουλεύαµε από το πρωί µέχρι το βράδυ, 15 ώρες. Το 1956 που το ορυχείο άλλαξε ιδιοκτήτη, το ωράριο έγινε 7:30 π.µ. µε 4 µ.µ. Έπρεπε να προσέχεις πολύ. Ο θάνατος παραµόνευε παντού! Είχαµε πολλά ατυχήµατα κάθε λίγο και λιγάκι. Κι αν σου τύχαινε ή θα σε σακάτευε ή θα σε σκότωνε! Να, το 1969 έπεσε πάνω στον αδελφό µου, τον ∆ηµήτρη, ένας ογκόλιθος, θα ήταν µισός τόνος. Τον σακάτεψε βέβαια αλλά έζησε. Του έσπασε µόνο τα πλευρά και το πόδι. Από τότε έµεινε ανάπηρος. Μετά θυµάµαι το 1975, τον ∆ηµήτρη Σαϊτάνη και τον Στέλιο Μπαλαµώτη που έκοβαν σε πιστόλα ένα βράχο. Ξαφνικά ο βράχος ανοίγει και τους παίρνει από κάτω. Ο Σαϊτάνης σκοτώθηκε και ο Μπαλαµώτης έµεινε ανάπηρος»
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό Αγρόκτημα που κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας.
