Στην περίπτωσή µας, που συντελείται στο πεδίο δράσης των συλλογικών οργανώσεων του αγροτικού χώρου, υπακούει µάλλον στη δεύτερη συνταγή, περιφρονώντας επιδεικτικά την πρώτη.
Αν εξετάσουµε προσεκτικά τη συνεταιριστική ιστορία του τόπου κατά την τελευταία πεντηκονταετία, θα δούµε ότι υπήρξε µια περίοδος ανάπτυξης ισχυρών και µεγάλων για τα ελληνικά δεδοµένα κρατικοσυνεταιριστικών οργανώσεων και επιχειρήσεων (π.χ. ΚΥ∆ΕΠ, Ελαιουργική, ΕΒΖ, ΑΓΝΟ, ∆Ω∆ΩΝΗ, ΣΥΝΕΡΓΑΛ, ΣΕΚΑΠ κ.α.). Οι εν λόγω φορείς, έχοντας διαµορφώσει, κάποια στιγµή, έναν ισχυρό πυρήνα υγιούς οικονοµικής δραστηριότητας, θα µπορούσαν να εξελιχθούν σε σηµαντικούς «παίκτες» διεθνούς µάλιστα εµβέλειας.
Αντί αυτού, ενέσκηψαν η διαφθορά, η σκανδαλολογία και ο κοµµατισµός, για να έρθουν µέσα σε λίγα χρόνια η ολοσχερής κατάρρευση αυτών των οργανισµών, η εκκαθάριση ή, στην καλύτερη περίπτωση, η µεταβίβαση του ενεργητικού τους σε χλωµά και αδύναµα, στις περισσότερες περιπτώσεις, ιδιωτικά συµφέροντα.
Έτσι, εκεί όπου θα µπορούσε να υπάρχει συνέχεια και εξέλιξη (π.χ. γαλακτοβιοµηχανία ΟΛΥΜΠΟΣ στη Θεσσαλία), βλέπουµε σήµερα τους αγελαδοτρόφους της περιοχής που έχασαν τη «συµµετοχική» τους σχέση µε τη συγκεκριµένη γαλακτοβιοµηχανία, να αγωνίζονται να «ξανακτίσουν» εκ του µηδενός ένα νέο σχήµα. Εν προκειµένω την οργάνωση ΘΕΣγάλα, η οποία, µη διαθέτοντας υποδοµές µεταποίησης του γάλακτος, αρκείται σε έναν καχεκτικό συντονιστικό ρόλο επί των παραδόσεων του προϊόντων στις ιδιωτικές µονάδες.
Αναµφίβολα η συγκεκριµένη λειτουργία επιδρά ευεργετικά στη διαπραγµατευτική θέση των παραγωγών, δεν αφήνει ωστόσο περιθώρια για ουσιαστικές παρεµβάσεις, κάτι που φάνηκε καθαρά και στην τελευταία φάση των συζητήσεων για τη θεσµική αναµόρφωση στο καθεστώς του γάλακτος.
