Αντί πολιτικής μουτζοκλάματα

Το ευνοϊκό καθεστώς, που εξασφάλισε πριν από 15 χρόνια η χώρα µας για τη νοµοθετική κατοχύρωση της φέτας ως Προϊόντος Ονοµασίας Προέλευσης που παράγεται µε συγκεκριµένες διαδικασίες και ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά µόνο στην Ελλάδα, αποτέλεσε αναµφισβήτητα µια ισχυρή νοµική βάση που δηµιουργούσε µια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κατάκτηση της διεθνούς αγοράς

Από κει και πέρα η υπόθεση ήταν στα χέρια µας. Μια συντονισµένη προσπάθεια των Ελλήνων παραγωγών, η οποία θα διαφύλασσε τα ειδικά χαρακτηριστικά της ελληνικής φέτας και θα δηµιουργούσε τις προϋποθέσεις για την παραγωγή πιστοποιηµένου προϊόντος µε αυστηρή και συγκεκριµένη ταυτότητα, έπρεπε να είναι το επόµενο κρίσιµο βήµα για την περιφρούρηση της όλης προσπάθειας

Όµως αυτό δεν έγινε. Η Πολιτεία ήταν για µια ακόµα φορά απούσα στο συντονισµό της όλης κατάστασης, ενώ η πολυδιάσπαση των µεταποιητικών µονάδων στο χώρο της γαλακτοβιοµηχανίας και τα εκατοντάδες µικρά και ιδιότυπα από πλευράς οργάνωσης τυροκοµεία σε όλη τη χώρα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να κερδηθεί το στοίχηµα στο επίπεδο της πραγµατικής αγοράς.

Την ίδια στιγµή, η ισοπεδωτική αντιµετώπιση των παραγωγών από τις µονάδες µεταποίησης, η σύγχυση ανάµεσα στην πρώτη ύλη που παράγεται από ντόπιες ή ξενόφερτες φυλές, η ενδυνάµωση της εντατικής αιγοπροβατοτροφίας και η συρρίκνωση των µονάδων ελεύθερης βοσκής, όπως και η υποτυπώδης λειτουργία του συστήµατος πιστοποίησης του ΠΟΠ Φέτα από τα κλιµάκια του ΕΛΓΟ ∆ήµητρα, οδήγησαν στην αποδυνάµωση της ταυτότητας -brand name- του προϊόντος και στην εύκολη σύγκρισή του µε τα υπόλοιπα «λευκά τυριά»

Η περίπτωση της φέτας είναι ίσως το καλύτερο παράδειγµα για να καταλάβουµε τι χάνουµε. Μιλάµε για ένα ξεχωριστό προϊόν µε καλή φήµη σε µεγάλες αγορές, όπως για παράδειγµα των ΗΠΑ, ακόµα και πριν τη θεσµική κατοχύρωσή του από την Ε.Ε., το οποίο, όχι µόνο δεν κατάφερε να αξιοποιήσει το ευνοϊκό καθεστώς αλλά κινδυνεύει να πέσει θύµα της επανάπαυσης που αυτή η διαδικασία προσέφερε στους συντελεστές του.      

Γιάννης Πανάγος