Τα πράγµατα είναι τόσο απλά. Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή από τις δηµόσιες επενδύσεις δεν έχουµε να περιµένουµε τίποτα. Τα όλο και λιγότερα έσοδα του κράτους, αν δεν πηγαίνουν στην αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους, συνεχίζουν να κατευθύνονται σε έναν σπάταλο και αναποτελεσµατικό δηµόσιο τοµέα. Εδώ οι επενδύσεις είναι ελάχιστες
Στον ιδιωτικό τοµέα, τα πράγµατα είναι ίσως λίγο πιο σύνθετα αλλά το αποτέλεσµα ως προς τις επενδύσεις είναι το ίδιο και το αυτό. Οι ντόπιοι ιδιώτες επιχειρηµατίες είχαν µάθει να επενδύουν µόνο µε κρατικές επιχορηγήσεις και εύκολο -ενδεχοµένως όχι φθηνό- τραπεζικό δανεισµό, ενώ τα όποια λιµνάζοντα κεφάλαια φρόντισαν νωρίς να τα στείλουν σε ασφαλή καταφύγια (Ελβετία, Παναµάς, Παρθένοι Νήσοι κ.α.). Για ξένες ιδιωτικές επενδύσεις δεν γεννάται προς το παρόν λόγος, από τη στιγµή που το πείραµα των λίγων µακροπρόθεσµων που έχουν βάλει τα λεφτά τους στην Ελλάδα, µέχρι στιγµής δείχνει «κόκκινο» (βλέπε Watsa – Eurobank κ.α.), ενώ και το ευρύτερο µακροοικονοµικό πλαίσιο και φορολογικό πλαίσιο δεν ενθαρρύνει τέτοιου είδους τοποθετήσεις.
Μένει λοιπόν η κοινωνική οικονοµία. Ο όρος είναι ευρύτερος και δεν περιλαµβάνει µόνο τους αγροτικούς συνεταιρισµούς, ωστόσο, αν υπάρχουν κάποια αξιόλογα δείγµατα γραφής, αυτά έχουν να κάνουν µε την συλλογικής µορφής επιχειρηµατικότητα στον αγροτικό χώρο. Κι εδώ όµως τα πράγµατα, σε ό,τι αφορά στις επενδύσεις, είναι πολύ σκούρα. Μετά από µια ενδιαφέρουσα πορεία 40 ετών (1960 - 2000) οι αγροτικοί συνεταιρισµοί στη χώρα µας µοιάζουν µε είδος υπό εξαφάνιση. Τα όποια περισσεύµατα της καλής εποχής δεν επενδύθηκαν, µάλλον σπαταλήθηκαν, οι κοινοτικές χρηµατοδοτήσεις έχουν περιοριστεί, στις τράπεζες «τρώνε πόρτα» και οι τελευταίοι καλοί, ίσα – ίσα που επιβιώνουν
Κατά τα λοιπά, όλοι µαζί, περιµένουµε την ανάπτυξη.
Γιάννης Πανάγος
Στον ιδιωτικό τοµέα, τα πράγµατα είναι ίσως λίγο πιο σύνθετα αλλά το αποτέλεσµα ως προς τις επενδύσεις είναι το ίδιο και το αυτό. Οι ντόπιοι ιδιώτες επιχειρηµατίες είχαν µάθει να επενδύουν µόνο µε κρατικές επιχορηγήσεις και εύκολο -ενδεχοµένως όχι φθηνό- τραπεζικό δανεισµό, ενώ τα όποια λιµνάζοντα κεφάλαια φρόντισαν νωρίς να τα στείλουν σε ασφαλή καταφύγια (Ελβετία, Παναµάς, Παρθένοι Νήσοι κ.α.). Για ξένες ιδιωτικές επενδύσεις δεν γεννάται προς το παρόν λόγος, από τη στιγµή που το πείραµα των λίγων µακροπρόθεσµων που έχουν βάλει τα λεφτά τους στην Ελλάδα, µέχρι στιγµής δείχνει «κόκκινο» (βλέπε Watsa – Eurobank κ.α.), ενώ και το ευρύτερο µακροοικονοµικό πλαίσιο και φορολογικό πλαίσιο δεν ενθαρρύνει τέτοιου είδους τοποθετήσεις.
Μένει λοιπόν η κοινωνική οικονοµία. Ο όρος είναι ευρύτερος και δεν περιλαµβάνει µόνο τους αγροτικούς συνεταιρισµούς, ωστόσο, αν υπάρχουν κάποια αξιόλογα δείγµατα γραφής, αυτά έχουν να κάνουν µε την συλλογικής µορφής επιχειρηµατικότητα στον αγροτικό χώρο. Κι εδώ όµως τα πράγµατα, σε ό,τι αφορά στις επενδύσεις, είναι πολύ σκούρα. Μετά από µια ενδιαφέρουσα πορεία 40 ετών (1960 - 2000) οι αγροτικοί συνεταιρισµοί στη χώρα µας µοιάζουν µε είδος υπό εξαφάνιση. Τα όποια περισσεύµατα της καλής εποχής δεν επενδύθηκαν, µάλλον σπαταλήθηκαν, οι κοινοτικές χρηµατοδοτήσεις έχουν περιοριστεί, στις τράπεζες «τρώνε πόρτα» και οι τελευταίοι καλοί, ίσα – ίσα που επιβιώνουν
Κατά τα λοιπά, όλοι µαζί, περιµένουµε την ανάπτυξη.
Γιάννης Πανάγος
