Μέχρι τότε, ζήτω ο Μπούτας

Πέραν όμως των ειδικότερων συνθηκών που διαμορφώνουν τους συσχετισμούς εις βάρος των διαμαρτυρόμενων αγροτών, κι αυτό δεν σημαίνει ότι οι εξελίξεις ωφελούν την κυβέρνηση η περαιτέρω φθορά της οποίας είναι δεδομένη και απ’ αυτή την υπόθεση, μια ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων δείχνει πως ο «θεσμός» των μπλόκων «ψυχορραγεί».

Απ’ ότι φαίνεται, είναι η προσωπικότητα του Βαγγέλη Μπούτα, ως εκφραστή, όχι μόνο του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχεται αλλά μιας ευρύτερης «συντροφιάς» μικρομεσαίων αγροτών, κατά βάση του θεσσαλικού κάμπου, που κατάφερε να κρατήσει ζωντανή ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες μια επαναλαμβανόμενη διαμαρτυρία με έντονα στοιχεία επετειακού χαρακτήρα για μια μεγάλη για περίπου 25 χρόνια.

Φέρνοντας στο νου τον στοίχο του Καβάφη θα μπορούσαμε να πούμε:

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.

Η ενδιαφέρουσα όσο και πονεμένη ιστορία των μπλόκων που ξεκίνησε σαν μια αυθόρμητη διαμαρτυρία των βαμβακοκαλλιεργητών της Θεσσαλίας πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, προβάλλοντας τότε το αίτημα «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», καθιερώθηκε ως τρόπος διεκδίκησης των δίκαιων του αγρότη, κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει, ο στενός εθνικός δρόμος στην Αθηνών – Λαμίας έγινε autostrada, ο τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων έχει αλλάξει, τα περιθώρια μιας Πολιτείας που χάριζε απρόσκοπτα έχουν στενέψει, ενώ και η συνοχή των «συνδαιτυμόνων» των μπλόκων έχει διαρραγεί.

Η ίδια η ζωή επιβάλλει την αναζήτηση νέων τρόπων οργάνωσης των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής, την προσέγγιση νέων τρόπων επίλυσης των προβλημάτων την επιλογή νέων μορφών διαμαρτυρίας. Μέχρι τότε, ζήτω ο Μπούτας!