Αντίθετα, τα «κουρασμένα» διάσπαρτα μπλόκα στις εθνικές οδούς και οι άγονες διαπραγματεύσεις στην πλατεία Βάθη, απέδειξαν περίτρανα πόσο πίσω έχουμε μείνει ως χώρος και ως χώρα.
Αν η μισή ενέργεια από την ενέργεια που ξοδεύουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα «ασκέρια» του Μπούτα στη Θεσσαλία και τα «τάγματα» των Ευζώνων στη Μακεδονία, είχε διατεθεί για την αναζήτηση μιας σύγχρονης δομής οργάνωσης των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής και την ανάδειξη μιας γνήσιας έκφρασης των παραγωγικών δυνάμεων αυτού του χώρου, όλα θα ήταν καλύτερα. Αντί αυτού, πληθαίνουν τα βιλαέτια, πληθαίνουν οι αυτόκλητοι βαλήδες δεν έχουν τέλος οι ανταγωνισμοί και οι έριδες.
Έτσι όμως, ποιος να πάρει στα σοβαρά μια επαγγελματική τάξη, η οποία, αν και η πολυπληθέστερη , δυσκολεύεται να βρει έναν αποτελεσματικό τρόπο ώστε να εκφράσει τις αγωνίες της και να διαμορφώσει τους απαραίτητους συσχετισμούς για τη βελτίωση τη των συνθηκών στον κλάδο;
Πώς να βρουν το δίκιο τους χιλιάδες γεωργοί και κτηνοτρόφοι που έχουν μάθει να δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους, όχι στο δρόμο αλλά στο χωράφι και το ποιμνιοστάσιο, αρνούμενοι να «στρατολογηθούν» σε ένα παρωχημένο «αντάρτικο» που τους φέρνει κάθε φορά αντιμέτωπους με την υπόλοιπη κοινωνία; Το πρώτο το οποίο χρειάζεται είναι μια καλοσχεδιασμένη δομή γνήσιας εκπροσώπησης. Όλα τ’ άλλα κερδίζονται με το χρόνο.
Γιάννης Πανάγος
