Μόνο με ΕΛΓΑ δεν πάμε πουθενά

Σήµερα το θέµα µας είναι το υπάρχον νοµικό πλαίσιο και ο Κανονισµός Λειτουργίας του ΕΛΓΑ. Ο σηµερινός υπουργός Βαγγέλης Αποστόλου, από τους πρώτους µήνες ανάληψης της ευθύνης του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, έσπευσε να εξαγγείλει τη βούλησή του να αλλάξει τον ισχύοντα νόµο 3877/2010 για το σύστηµα προστασίας και ασφάλισης της αγροτικής δραστηριότητας. Σίγουρα, δεν ήταν από τα πρώτα πράγµατα που όφειλε να αλλάξει η παρούσα κυβέρνηση. Η σπουδή να θέσει το θέµα συνδέεται µε την προσπάθεια της κάθε κυβέρνησης να ελέγξει ένα κατ’ εξοχήν πελατειακό σύστηµα – εργαλείο, το οποίο αφήνει πολλά περιθώρια χειρισµών, έναντι του πολυπληθούς εκλογικού σώµατος των αγροτών

Σηµειωτέον ότι ο νόµος 3877/2010, γνωστός και ως νόµος Μπατζελή, δεν είναι ο χειρότερος, αντίθετα κατάφερε, έως ένα βαθµό τουλάχιστον, να βάλει σε κάποια τάξη τα έσοδα και τις δαπάνες του ΕΛΓΑ, κάτι το οποίο αποτελούσε και ευρωπαϊκή υποχρέωση, ιδίως µετά το µεγάλο φιάσκο του πακέτου Χατζηγάκη. Κενά προφανώς υπάρχουν και είναι πολλά. Μεγάλη ασφαλιστική δαπάνη, αργές και επιπόλαιες διαδικασίες εκτιµήσεων και αποζηµιώσεων, ακάλυπτοι κίνδυνοι, οριζόντια αντίληψη σε ένα ισοζύγιο το οποίο λειτουργεί κατά βάση σε βάρος του αγρότη

Το θέµα όµως δεν είναι να αλλάξει για µια ακόµα φορά ο νόµος. Το θέµα είναι να ξεφύγει το όλο σύστηµα ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής από τον κρατικό εναγκαλισµό, άλλωστε ο ΕΛΓΑ διαχειρίζεται λεφτά των αγροτών, να «σπάσει» το πελατειακό κάλυµµα που τον περιτυλίγει, να ανοίξει το συγκεκριµένο πεδίο στον ανταγωνισµό και σε ιδιωτικές εταιρείες που θα θελήσουν να επενδύσουν στον κλάδο, να τοποθετηθούν κεφάλαια στη συγκεκριµένη υπόθεση και να βρει ο αγρότης τις επιλογές που πραγµατικά έχει ανάγκη για να προχωρήσει. Όλο αυτό όµως δεν αντιµετωπίζεται µε µια ακόµα συζήτηση στο πόδι.



Γιάννης Πανάγος