Κάθε αντίλογος είναι ευπρόσδεκτος, όµως τα πράγµατα µιλάνε από µόνα τους
Το τι φαντάζεται από δω και µπρος ο κάθε υπουργός και η κάθε κυβέρνηση είναι κι αυτό προς συζήτηση, ωστόσο, οι τελευταίοι υπουργοί και οι τελευταίες κυβερνήσεις χρεώνονται µε την κατάργηση του νόµου 2810/2000 που ήταν ένας πετυχηµένος νόµος, µε την διάλυση των Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισµών οι οποίες, µε λίγη σωστή καθοδήγηση µπορούσαν να ασκούν τεράστιο παρεµβατικό ρόλο σε κάθε νοµό, µε τη «πολιτική δολιοφθορά» κάθε µεγάλης συνεταιριστικής εταιρείας (ΣΕΚΑΠ, ΑΓΝΟ, Ροδόπη, ∆Ω∆ΩΝΗ, ΟΛΥΜΠΟΣ κ.α.) και το πέρασµά τους στη συνέχεια σε ιδιωτικά χέρια
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι σήµερα βρισκόµαστε εκ νέου στο σηµείο µηδέν. Γυρίσαµε πίσω, στην εποχή που ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναζητούσε το κατάλληλο θεσµικό πλαίσιο για να διευκολύνει µε κάθε τρόπο το συνεργατισµό και τη συλλογική δράση στον αγροτικό χώρο. Τότε που οι κυβερνήτες νοιάζονταν για τις βαθύτερες ανάγκες και την οργανωµένη δράση των (τοπικών) κοινωνιών και δεν υπηρετούσαν απλά τα... µεγάλα συµφέροντα
Ο πρώτος λοιπόν νόµος του Ελληνικού κράτους που καθόριζε τους κανόνες λειτουργίας των συνεταιρισµών και κατ’ επέκταση και των αγροτικών, ήταν ο Ν.602/1915.
Πολλές φορές, ο συγκεκριµένος νόµος αναφέρεται και ως 602/1914, λόγω του ότι τη χρονιά εκείνη ξεκίνησε η σχετική συζήτηση στη Βουλή. Τα βασικά στοιχεία του νόµου αντλήθηκαν από τον αντίστοιχο πρώτο γερµανικό συνεταιριστικό νόµο του 1889 µε τις απαραίτητες προσαρµογές για την τότε ελληνική πραγµατικότητα. Ο νόµος αυτός αφορούσε τους συνεταιρισµούς κάθε µορφής και έχει γενικά αναγνωριστεί ως ένας πολύ καλός νόµος. Ο Ν.602/1915 υποβλήθηκε από τον τότε υπουργό Εθνικής Οικονοµίας, Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, µε την ουσιαστική συµβολή του Σωκράτη Ιασεµίδη, καθηγητή Γεωργικής Οικονοµίας, και του γενικού γραµµατέα του υπουργείου, Αλέξανδρου Μυλωνά.
Γιάννης Πανάγος
Το τι φαντάζεται από δω και µπρος ο κάθε υπουργός και η κάθε κυβέρνηση είναι κι αυτό προς συζήτηση, ωστόσο, οι τελευταίοι υπουργοί και οι τελευταίες κυβερνήσεις χρεώνονται µε την κατάργηση του νόµου 2810/2000 που ήταν ένας πετυχηµένος νόµος, µε την διάλυση των Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισµών οι οποίες, µε λίγη σωστή καθοδήγηση µπορούσαν να ασκούν τεράστιο παρεµβατικό ρόλο σε κάθε νοµό, µε τη «πολιτική δολιοφθορά» κάθε µεγάλης συνεταιριστικής εταιρείας (ΣΕΚΑΠ, ΑΓΝΟ, Ροδόπη, ∆Ω∆ΩΝΗ, ΟΛΥΜΠΟΣ κ.α.) και το πέρασµά τους στη συνέχεια σε ιδιωτικά χέρια
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι σήµερα βρισκόµαστε εκ νέου στο σηµείο µηδέν. Γυρίσαµε πίσω, στην εποχή που ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναζητούσε το κατάλληλο θεσµικό πλαίσιο για να διευκολύνει µε κάθε τρόπο το συνεργατισµό και τη συλλογική δράση στον αγροτικό χώρο. Τότε που οι κυβερνήτες νοιάζονταν για τις βαθύτερες ανάγκες και την οργανωµένη δράση των (τοπικών) κοινωνιών και δεν υπηρετούσαν απλά τα... µεγάλα συµφέροντα
Ο πρώτος λοιπόν νόµος του Ελληνικού κράτους που καθόριζε τους κανόνες λειτουργίας των συνεταιρισµών και κατ’ επέκταση και των αγροτικών, ήταν ο Ν.602/1915.
Πολλές φορές, ο συγκεκριµένος νόµος αναφέρεται και ως 602/1914, λόγω του ότι τη χρονιά εκείνη ξεκίνησε η σχετική συζήτηση στη Βουλή. Τα βασικά στοιχεία του νόµου αντλήθηκαν από τον αντίστοιχο πρώτο γερµανικό συνεταιριστικό νόµο του 1889 µε τις απαραίτητες προσαρµογές για την τότε ελληνική πραγµατικότητα. Ο νόµος αυτός αφορούσε τους συνεταιρισµούς κάθε µορφής και έχει γενικά αναγνωριστεί ως ένας πολύ καλός νόµος. Ο Ν.602/1915 υποβλήθηκε από τον τότε υπουργό Εθνικής Οικονοµίας, Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, µε την ουσιαστική συµβολή του Σωκράτη Ιασεµίδη, καθηγητή Γεωργικής Οικονοµίας, και του γενικού γραµµατέα του υπουργείου, Αλέξανδρου Μυλωνά.
Γιάννης Πανάγος
