Γαλουχηµένοι σε ένα πελατειακό σύστηµα, που τους θέλει επαίτες της εκάστοτε κυβέρνησης, οι Έλληνες αγρότες διστάζουν να σπάσουν τα δεσµά και να πάρουν στους ώµους τους την ευθύνη για την ανατροπή της κατάστασης. Πέραν του γεγονότος ότι οι οργανωτικές τους δοµές παραµένουν αδύναµες, οι αυτόκλητοι, τις περισσότερες φορές, εκπρόσωποί τους, έχουν µάθει να σιτίζονται από το κράτος, και όταν τα πράγµατα φθάνουν στο απροχώρητο, να διεκδικούν από την Πολιτεία το ρόλο του διασώστη.
Την ίδια στιγµή, το πολιτικό προσωπικό (βουλεύτες, κοµµατάρχες, υπουργοί) δείχνει να βολεύεται σ’ αυτήν τη σχέση, πουλώντας ακριβά, τις περισσότερες φορές, τις υπηρεσίες «δασοπυρόσβεσης». Όπως συµβαίνει κάθε καλοκαίρι µε τις δασικές πυρκαγιές, έτσι και στην περίπτωση της αγροτικής πολιτικής, η πρόγνωση δεν υφίσταται, η πρόβλεψη δεν υπάρχει και οι κατόπιν εορτής αποζηµιώσεις, έρχονται ως αποτέλεσµα µιας ιδιότυπης ανταλλαγής έκτακτων ενισχύσεων (από ΕΛΓΑ, ΠΣΕΑ κ.λπ.) µε ψήφους στις εκλογές.
Έτσι, όµως, τα προβλήµατα δεν λύνονται, οι εγγενείς αδυναµίες της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας δεν αντιµετωπίζονται, η αναδιάρθρωση των εκµεταλλεύσεων καθυστερεί, η παραγωγική ανασυγκρότηση αναβάλλεται, η ενσωµάτωση της νέας τεχνολογίας µοιάζει ασύµφορη, ο εξαγωγικός προσανατολισµός είναι δύσκολο να υποστηριχθεί και όλα γυρίζουν γύρω από τον ίδιο παρονοµαστή. Αυτό το µοντέλο είναι φτιαγµένο για να συντηρεί ανίκανους πολιτικούς και φτωχούς αγρότες.
Γιάννης Πανάγος
