Ανάλογη πολιτική εκμετάλλευση υπήρξε και στην υπόθεση των ιστορικών δικαιωμάτων, με τους κρατούντες εκείνης της περιόδου να διανέμουν ακόμα και «κάλπικα δικαιώματα» για τη διαχείριση των οποίων χρειάσθηκε να επιστρατευθεί «αγροτικός μηχανογράφος», ο οποίος, μέχρι σήμερα.. κρύβει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, συντηρώντας ένα ολόκληρο παρασιτικό σύστημα γι’ αυτό το λόγο.
Υπάρχει έκδηλη η ανησυχία ότι με ανάλογο τρόπο προσεγγίζουν την υπόθεση των κοινοτικών ενισχύσεων και εν προκειμένω της κατάργησης των ιστορικών δικαιωμάτων και οι σημερινοί κυβερνώντες. Τα λεγόμενα ιστορικά δικαιώματα, τα οποία χρονολογούνται από τη μεταρρύθμιση της ΚΑΠ το 2003 και εντεύθεν, αφενός εκπνέουν σταδιακά, μετά την τελευταία αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, αφετέρου δεν συνιστούν πεδίο για τακτοποίηση ημετέρων.
Αυτό το οποίο έχει ανάγκη ο αγροτικός χώρος και κατ’ επέκταση και οι δραστηριοποιούμενοι σ’ αυτόν, παλιοί και νέοι, είναι ένας σταθερός αναπτυξιακός προσανατολισμούς με γνώμονα τη ζήτηση των αγορών και τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες που έχει αυτός ο τόπος.
Οι επιδοτήσεις που ευτυχώς διατίθενται ακόμα, έστω και με κάποια φειδώ από τα κοινοτικά ταμεία, είναι τα εργαλεία για την υποβοήθηση αυτών των στόχων, δεν έχουν να κάνουν με πρόσωπα και πολύ περισσότερο με την κομματική πελατεία, και θα πρέπει να αξιοποιούνται με όρους «γεωργίας ακριβείας», προκειμένου να βγει η χώρα από το πολυετές οικονομικό τέλμα.
Γιάννης Πανάγος
