Ειδικά όταν αναφερόμαστε στη διακυβέρνηση μιας χώρας και σε πολιτικές που αφορούν πολύ κόσμο, πέρα των θεμελιωδών αρχών και αξιών από τις οποίες οφείλουν να διέπονται οι αντίστοιχες πολιτικές, αυτό που μετράει είναι η αντικειμενικότητα στη σύλληψή τους και η εφαρμογή τους στον κατάλληλο χρόνο, έτσι ώστε να μπορούν να τις αξιοποιούν οι πολίτες που τις έχουν ανάγκη και μάλιστα στο χρόνο που εκδηλώνεται η πραγματική τους ανάγκη.
Ερχόμαστε τώρα στα Προγράμματα Αγροτικής Ανάπτυξης. Το έδειξε και η τελευταία μεγάλη συνάντηση της Λάρισας, με αφορμή το Περιφερειακό Συνέδριο Θεσσαλίας για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Για τους πραγματικούς συντελεστές της αγροτικής παραγωγής, δηλαδή για τους γνήσιους επαγγελματίες του αγροτικού χώρου, τα Προγράμματα είναι πάνω και από τις πληρωμές των άμεσων ενισχύσεων, είναι ακόμα πιο πάνω και από τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές. Οι άνθρωποι του αγροτικού χώρου που έχουν μάθει να δημιουργούν, το ξέρουν καλά ότι… το κουμπί για την επαγγελματική τους επιβίωση, βρίσκεται στην περαιτέρω ανάπτυξη της δραστηριότητάς τους, στη βελτίωση των παραγωγικών τους δομών, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους.
Αν κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτή την υπόθεση είναι η λάθος αντίληψη, με την οποία οι εκάστοτε κρατούντες προσεγγίζουν αυτή την υπόθεση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στο πεδίο της αγροτικής παραγωγής τα Προγράμματα Ανάπτυξης του αγροτικού χώρου έχουν εξελιχθεί στο υπ’ αριθμόν ένα «εργαλείο» στήριξης του πελατειακού συστήματος. Δεν υπάρχει αγρότης, είτε παλιός είτε νέος, πολλώ δε μάλλον νεοεισερχόμενος, που να μην έχει περάσει για την αναζήτηση πολιτικής «υποστήριξης» του επενδυτικού του φακέλου από κάποιο βουλευτικό γραφείο.
Από την εποχή του Πέτρου Γαρουφαλιά (υπουργού Εθνικής Άμυνας με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου) μέχρι τη σημερινή του Νίκου Παπαδόπουλου (βουλευτή Λάρισας με το ΣΥΡΙΖΑ) τον πρώτο λόγο στην αξιολόγηση των αγροτικών επενδύσεων, έχουν τα βουλευτικά γραφεία. Ίσως έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι δεν γίνονται σοβαρές επενδύσεις.
Γιάννης Πανάγος
