Με τη συνταγή της γνησιότητας

Πολιτικές ευθύνες υπάρχουν και για τους χειρισµούς, από ελληνικής πλευράς, του θέµατος των συµφωνιών που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση µε Τρίτες χώρες όπως ο Καναδάς, η Νότια Αφρική κι άλλες. Ωστόσο, το θολό τοπίο των συµφωνιών, από το οποίο προφανώς και ωφελούνται κάποιοι «µεγάλοι παίκτες» της Βόρειας Ευρώπης (βλέπε π.χ. Arla) δεν µπορεί να αποτελέσει άλλοθι για τις «δικές µας αµαρτίες»

Για περισσότερα από 15 χρόνια µετά την πλήρη κατοχύρωση της Φέτας ως Προϊόν Ονοµασίας Προέλευσης που παράγεται αποκλειστικά και µόνο στην Ελλάδα, η χώρα και φυσικά οι εµπλεκόµενοι στον κλάδο, δεν βρήκαν τον τρόπο να διαφυλάξουν τη «συνταγή» για την ουσιαστική διαφοροποίηση της ποιότητας του προϊόντος, ώστε αυτό να µη χάνεται στα δύσβατα µονοπάτια των διεθνών αγορών

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τέτοιου είδους κατοχυρώσεις, προσφέρουν τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται ένας Τόπος ή µια χώρα, να οργανώσει την παραγωγική ταυτότητα του προϊόντος. Αν αυτό δεν γίνει και από τη στιγµή που οι «παραλλαγές» υφίστανται, το παιχνίδι κινδυνεύει να χαθεί

Το κακό είναι ότι σ’ αυτή την περίπτωση, τη ζηµιά δεν την πληρώνουν αυτοί που πραγµατικά ευθύνονται για τα λάθη, τις παραλείψεις και ενδεχοµένως τις νοθείες. Στην προκειµένη περίπτωση, το βάρος µεταφέρεται στις πλάτες των παραγωγών και δη των παραδοσιακών αιγοπροβατοτρόφων, οι οποίοι, όχι µόνο απέχουν από σκοπιµότητες αυτού του είδους αλλά αγωνίζονται µέρα-νύχτα για να κρατήσουν ζωντανή τη γνησιότητα ενός µοναδικού προϊόντος
Γιάννης Πανάγος