Με εξαίρεση μια μειοψηφία αγροτών που υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων σε αμυντική στάση, με ελάχιστες εισροές και χαμηλές προσδοκίες οφέλους, οι περισσότεροι αναζητούν νέες δυναμικές καλλιέργειες, στοχεύοντας στο μάξιμουμ των αποδόσεων.
Βλέπουμε λοιπόν, εκεί όπου κυριαρχούσαν ο καπνός και το καλαμπόκι, οι παραγωγοί να έχουν μετακινηθεί ήδη σε καλλιέργειες όπως τα μήλα, τα κεράσια και τα ακτινίδια. Ακόμα και στον αργοκίνητο, σε γενικές γραμμές, κάμπο της Θεσσαλίας, εκεί όπου λίγα χρόνια πριν το βαμβάκι είχε τον πρώτο λόγο, σήμερα φαίνεται να παραχωρεί εκτάσεις σε φιστικιές, αμυγδαλιές και επιτραπέζια σταφύλια της ποικιλίας Crimson.
Η μετάβαση προς το παρόν μοιάζει άναρχη, βλέπουμε ωστόσο και περιοχές, όπου οι παραγωγοί, επιλέγοντας συλλογική κατά βάση λειτουργία, δείχνουν να επιτυγχάνουν θαυμαστά αποτελέσματα.
Οι παραγωγοί κερασιών στη Ράχη και τον Μοσχοπόταμο Πιερίας, οι φιστικοπαραγωγοί στη Μάκρη και τον Μώλο Φθιώτιδας και οι καλλιεργητές ακτινιδίων στον Πυργετό, είναι μερικά καλά παραδείγματα νέων σχετικά πρωτοβουλιών.
Δουλειά πάντως γίνεται και στις εκτατικές καλλιέργειες. Το project που «τρέχουν» π.χ. οι συνεργαζόμενοι με την Barilla παραγωγοί στο σκληρό σιτάρι, όπως η δουλειά που έχει γίνει με το FiberMax στο βαμβάκι, είναι προσπάθειες που χρήζουν αναγνώρισης.
Η διαφοροποίηση στην παραγωγή με την επιλογή των κατάλληλων ποικιλιών, η τεχνογνωσία στην καλλιεργητική φροντίδα και η ενσωμάτωση των ενδεδειγμένων λύσεων από πλευράς εφοδίων, δεν είναι πράγματα που μπορούν να μένουν στην τύχη.
Ταυτόχρονα με τη βελτίωση των αποδόσεων και την ποιότητα της παραγωγής, επιδιώκεται η όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή του παραγωγού στην αλυσίδα υπεραξίας.
Τι νόημα έχει να παράγεις το καλύτερο, όταν δεν συμμετέχεις ή τουλάχιστον δεν επηρεάζεις τα επόμενα στάδια ως την κατανάλωση; Όταν διαθέτεις το προϊόν σου όσο – όσο σε κάποιον τοπικό έμπορο και αρκείσαι σε ένα πολύ μικρό μόνο μερίδιο από την κρυμμένη, μέσα του, υπεραξία; Κι αυτό, οι παραγωγοί οφείλουν να το ξέρουν, δεν είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο!
Γιάννης Πανάγος
