Ο κλάδος δεν έχει καταφέρει να επωφεληθεί δεόντως από τις ευνοϊκό περιβάλλον που δημιούργησε το 2002 η θεσμική κατοχύρωση της Φέτας ως ΠΟΠ, δηλαδή ως προϊόντος που παράγεται μόνο στην Ελλάδα.
Τον τελευταίο καιρό ως γνωστόν, η κατοχύρωση αυτή έχει αρχίσει να κλονίζεται. Την κερκόπορτα άνοιξε η CETA και μια σειρά ειδικών συμφωνιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με Τρίτες χώρες, όπως ο Καναδάς και η Νότιος Αφρική, οι οποίες αποκτούν το δικαίωμα διάθεσης στις διεθνείς αγορές, προϊόντος με το όνομα Φέτα.
Πριν από τη CETA πάντως, δικά μας λάθη και παραλείψεις, άφησαν ανοικτό το παράθυρο της Αμφισβήτησης. Κι αυτό γιατί, η ξεκάθαρη κοινοτική συνταγή για την παρασκευή της Φέτας δεν ακολουθήθηκε με συνέπεια. Οι σχετικοί έλεγχοι κατά την διαδικασία της πιστοποίησης ήταν ελλιπείς, ενώ και τα απαραίτητα ισοζύγια του ΕΛΟΓΑΚ άρχισαν κι αυτά με τον καιρό να ατονούν.
Λίγες είναι σήμερα οι τυροκομικές μονάδες που μπορούν να υπερηφανεύονται ότι παράγουν Φέτα. Αντίθετα, εκατοντάδες είναι οι επιχειρήσεις που λαμβάνουν πιστοποιητικά γι’ αυτό.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, το κακό έχει παραγίνει. Στις αμφιβολίες που δημιουργούσε ο τρόπος παρασκευής της Φέτας από πολλά τυροκομεία, προστέθηκε και η βεβαιότητα ότι πιστοποιείται προϊόν ΠΟΠ ως Φέτα, ακόμα και σε περιπτώσεις που χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη εισαγόμενο γάλα.
Η νέα αυτή εξέλιξη, έχει αποδυναμώσει περαιτέρω τη θέση των παραγωγών αιγοπρόβειου γάλακτος, έχει εντείνει τις πιέσεις της γαλακτοβιομηχανίας για τις τιμές παραγωγού, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, δημιουργεί «ρήγματα» και μεταξύ των κτηνοτρόφων. Το βέβαιο είναι ότι μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, η Φέτα δυσκολεύεται να πείσει για την αγνότητά της, ενώ οι διεθνείς αγορές εκμεταλλεύονται, όπως είναι φυσικό, την ανασφάλειά της.
Κάπως έτσι, η ταυτότητα ενός προϊόντος που είναι και χαρακτηρίζεται «εθνικό» οδηγείται σε ισοπέδωση και εξομοίωση με κακέκτυπα τρίτων χωρών, στις οποίες, μέχρι πολύ πρόσφατα, η Φέτα ήταν λέξη άγνωστη.
Γιάννης Πανάγος
