Αντί αυτού, εµάς, εδώ στην Ελλάδα µας αρέσει να… πετάµε. Να πιάνουµε το ένα και να αφήνουµε το άλλο. Να εγκαταλείπουµε π.χ. τα ζαχαρότευτλα, µια καλλιέργεια στην οποία µεταπολεµικά είχε γίνει η µεγαλύτερη επένδυση σε υποδοµές και τεχνογνωσία και να βαυκαλιζόµαστε µε τη στέβια και τη φαρµακευτική κάνναβη.
Προφανώς και έχουν ενδιαφέρον και οι οποιεσδήποτε νέες αναζητήσεις, µόνο που καλό είναι, πρώτα να ολοκληρώνονται οι τοποθετήσεις στα νέα project και µετά να ατονούν οι προσπάθειες εκεί όπου έχουµε διανύσει µια ενδιαφέρουσα διαδροµή και πορεία.
Ο τοµέας της ζάχαρης στην Ελλάδα θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί το καλύτερο –τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδοµένα- παράδειγµα δοµής και οργάνωσης ενός παραγωγικού κλάδου µε διεθνή εµβέλεια. Εφαρµοζόταν εδώ και δεκαετίες ένα πετυχηµένο µοντέλο συµβολαιακής γεωργίας, το οποίο εξασφάλιζε στους παραγωγούς ασφάλεια διάθεσης της παραγωγής και λύσεις εξέλιξης της παραγωγικής διαδικασίας. Ήταν η µόνη καλλιέργεια στην οποία η εφαρµοσµένη έρευνα γύρω από το πολλαπλασιαστικό υλικό και την ενίσχυση της καλλιεργητικής φροντίδας έφερνε χειροπιαστά αποτελέσµατα.
Ήταν ο µόνος κλάδος για τον οποίο οι αρµόδιες αρχές γνώριζαν από την προηγούµενη χρονιά τι στρέµµατα θα απασχολήσει, πόσους παραγωγούς, τι µηχανήµατα, πόσους χιλιάδες τόνους ζάχαρης θα δώσει η καµπάνια και τι θα σήµαινε αυτό για την εθνική οικονοµία.
Ο τοµέας της ζάχαρης περιέγραφε από πολύ νωρίς το µοντέλο ανάπτυξης µε βάση το οποίο όφειλε να κινηθεί η ελληνική γεωργία. Ποια ήταν η αχίλλειος πτέρνα του; Μα φυσικά η κρατικοκεντρική του δοµή. Ως θυγατρική της Αγροτικής Τράπεζας, δηλαδή µιας κρατικής τράπεζας, η Ελληνική Βιοµηχανία Ζάχαρης και ευρύτερα ο κλάδος της ζάχαρης είχε την τύχη που επιφύλαξε σε ολόκληρο το ∆ηµόσιο Τοµέα, το πελατειακό σύστηµα και το κοµµατικό κράτος. Τώρα, είναι αργά!
Γιάννης Πανάγος
