Δεν παρουσιάζουν κατά µέσο όρο κέρδη, πλην ειδικών περιπτώσεων και µε προϊόντα που κατά περιόδους σηµειώνουν ακραίο εύρος τιµών.
Είναι από τη φύση τους βεβαρηµένες µε δυσανάλογα µεγάλο συνολικό κεφάλαιο, ως προς την παραγωγικότητά τους, όπου κατ’ αρχήν τόσο οι δενδρώδεις όσο και οι αροτραίες καλλιέργειες, δεν παράγουν παρά µόνο µια φορά το χρόνο, στις περίπου 95% των περιπτώσεων και όχι το αντίστροφο, όπως συµβαίνει σε άλλες επιχειρήσεις.
Το εισόδηµα του αγρότη, προέρχεται από την εργασία του (για αυτόν ακριβώς το λόγο έχει επικρατήσει διεθνώς να µετράνε το µέγεθος της γεωργικής εκµετάλλευσης µε µονάδες Ανθρώπινης Εργασίας – ΜΑΕ) ή άλλως από τα τεκµαρτά ηµεροµίσθιά του, δηλαδή από αυτά που τεκµαίρεται ότι πραγµατοποιεί µέσα στην ίδια του την εκµετάλλευση, αυτός και τα µέλη της οικογένειάς του. Πολλές δε φορές αποτελούν κατά µέσο όρο και το 100% του εισοδήµατός του, όταν αφαιρουµένων των χρηµατικών δαπανών κι αυτών των τεκµαρτών ηµεροµισθίων (στη βάση του διαµορφούµενου ύψους των ηµεροµισθίων της περιοχής), δεν µένει υπόλοιπο, ούτε για το ενοίκιο του δικού του εδάφους, ούτε για τόκους των ιδίων κεφαλαίων, ουδέ καν για την εξυπηρέτηση των επενδεδυµένων κεφαλαίων του, που κανονικά θα έπρεπε να προηγούνται και των ιδίων ηµεροµισθίων και των ιδίων ενοικίων εδάφους.
Καταξιωµένοι γεωργοοικονοµολόγοι εκφράζουν ανοικτά πλέον την ανησυχία τους, ότι, µε την από 35ετίας άθλια και µε την ως σηµέρα πανάθλια διαχείριση της Ελληνικής γεωργίας, τα παραπάνω θα αποτελέσουν πολύ σύντοµα τον κανόνα, που θα οδηγήσει στην απόλυτη αποεπένδυση του τοµέα της γεωργίας. (συνεχίζεται).
Γιάννης Πανάγος
