Έχει παρατηρηθεί το φαινόµενο, ένα χρόνο ή και περισσότερα χρόνια να µην υπάρχει -επί της ουσίας- καθόλου παραγωγή και τον τρίτο π.χ. χρόνο να καταγράφεται µια τεράστια παραγωγή ή αλλιώς υπερπαραγωγή. Αν δε, τα της παραγωγής συνδυαστούν µε τις τιµές, όπου, ιδίως στα οπωροκηπευτικά µπορούν από έτος σε έτος να ξεπερνούν, πολύ συχνά, ακόµα και την αναλογία 1 προς 3, τότε παράλληλα και σύµφωνα µε την ισχύουσα στην Ελλάδα φορολογική νοµοθεσία για τις γεωργικές εκµεταλλεύσεις και ιδίως µε την υπό τις σηµερινές συνθήκες έλλειψη ρευστότητας, η απαίτηση της προκαταβολής 100% επί του φόρου από τους αγρότες, αποτελεί όχι βαρβαρότητα αλλά και ανοησία την οποία, ούτε η Τουρκοκρατία (δεν) υπέπεσε, της γραφειοκρατίας «ούτω πως» αποδεικνυόµενης πολύ χειρότερης από την Τουρκοκρατία.
Αν πάλι τύχει (που ασφαλώς θα τύχει) στον αγρότη και η πολύ κακή χρονιά, τότε τιµωρείται µε τα τεκµήρια διαβίωσης, διότι τυχαίνει να έχει λ.χ. τρία παιδιά, σπίτι 85 τµ, ένα σαραβαλάκι και µια βάρκα. ∆ηλαδή «καίγεται» ο αγρότης µε το τίποτα και τότε δεν σώζεται επίσης µε τίποτα!
Αυτά όµως είναι κυριολεκτικά τερατώδη, ενώ εάν στο σηµείο αυτό εφαρµόζονταν οι κυλιόµενοι µέσοι φόροι της Γεωργικής Λογιστικής, της π.χ. τετραετίας, όπως συνιστούν οι καθηγητές και των 5 Ανώτατων Πανεπιστηµιακών ιδρυµάτων που διδάσκουν ακριβώς το αντικείµενο της Γεωργικής Λογιστικής, δεν θα ανέκυπτε κανένα πρόβληµα και καµιά αδικία, ούτε ασφαλώς φοροδιαφυγή, µάλλον το αντίθετο θα προέκυπτε.
Ωστόσο, οι έχοντες τον τελικό λόγο, όχι κατ’ ανάγκη και την απαραίτητη γνώση του πράγµατος, αγνόησαν παντελώς την παγκοσµίως εφαρµοζόµενη Γεωργική Λογιστική και εξέθεσαν ολόκληρη την ελληνική γεωργική παραγωγή στις µηχανογραφικές «φόρµουλες» των επιτηδευµατιών και των µη γεωργικών επιχειρήσεων (επιλέγοντας κατά περίπτωση την αυστηρότερη εκδοχή) και αδιαφορώντας για το ότι αυτές οι σαφέστατα ακατάλληλες για τη γεωργία «φόρµουλες» θα λειτουργήσουν κυριολεκτικά ως «προκρούστεια κλίνη» για το σύνολο της αγροτικής παραγωγής και που αν η χρήση τους συνεχισθεί για ακόµα 5-6 χρόνια, η κατάληξη θα ξεπεράσει και τον πλέον ευφάνταστο νου.
Γιάννης Πανάγος
