Σε μια παρακινδυνευμένη ερμηνεία της επίσημης πρότασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Βρυξέλλες, βλέποντας τη δραματική συρρίκνωση των διαθέσιμων πόρων για τη νέα ΚΑΠ, κάνουν ότι μπορούν για να θολώσουν τα νερά, παρέχοντας μεγάλες ελευθερίες στα κράτη- μέλη, όσον αφορά στον καθορισμό των προϋποθέσεων με τις οποίες θα χορηγούνται από δω και μπρος οι ενισχύσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι ακόλουθες δύο παράγραφοι του Άρθρου 18 στην πρόταση της Επιτροπής στις οποίες αναφέρονται επί λέξει τα εξής:
Άρθρο 18
Ποσό στήριξης ανά εκτάριο
1.Η ενίσχυση καταβάλλεται ως ενιαίο ποσό ανά εκτάριο εκτός εάν τα κράτη μέλη αποφασίσουν να χορηγήσουν τη βασική εισοδηματική στήριξη βάσει των δικαιωμάτων ενίσχυσης που αναφέρονται στο άρθρο 19.
2.Τα κράτη μέλη μπορούν να αποφασίσουν να διαφοροποιήσουν το ποσό της βασικής εισοδηματικής στήριξης ανά εκτάριο μεταξύ των διαφόρων ομάδων περιοχών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες κοινωνικοοικονομικές ή αγρονομικές συνθήκες.
Από τα παραπάνω καθίστανται σαφή δύο πράγματα:
Πρώτον, αν τα κράτη – μέλη επιθυμούν μεγαλύτερη ενίσχυση των αγροτών τους, τότε δεν έχουν παρά να βάλουν το χέρι στη τσέπη και να πληρώσουν από εθνικούς πόρους τη διαφορά.
Δεύτερον, οι μέχρι σήμερα προϋποθέσεις καταβολής των άμεσων ενισχύσεων δεν είναι δεσμευτικές, αντίθετα, το κάθε κράτος – μέλος έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει κατά το δοκούν τους δικούς τους κανόνες.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πρώτον, ότι οι έχοντες την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν περαιτέρω την γεωργία τους θα το κάνουν με όλη τους την άνεση, ενώ οι υπόλοιποι θα περιορισθούν στα «ψίχουλα» των κοινοτικών κονδυλίων.
Δεύτερον, ότι χώρες οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να οργανώσουν κατάλληλα ένα πλαίσιο πολιτικής που θα διευκολύνει την αγροτική ανάπτυξη θα το κάνουν, ενώ, χώρες όπως η Ελλάδα θα βασανίζονται να μετατρέψουν τα χρήματα σε παροχές και τις πολιτικές σε ψήφους, αδιαφορώντας για την ανάπτυξη.
Γιάννης Πανάγος
