Οργανώσεις παραγωγών µε σταθερό προσανατολισµό και συγκεκριµένες ποικιλίες, διεύρυνση της παραγωγικής περιόδου (πρώιµα και όψιµα), οµογενοποίηση του προϊόντος, συνέπεια απέναντι στους µεγάλους προµηθευτές του εξωτερικού, είναι τα στοιχεία που µπορούν να καταστήσουν το νωπό σταφύλι, µια δυναµική καλλιέργεια για τους αγρότες και µια καλή δουλειά για τους διακινητές του προϊόντος. Κάποιοι, όπως για παράδειγµα οι µελετητές του ΤΕΙ Κρήτης, τα έλεγαν πολύ καθαρά εδώ και 8 χρόνια. Ωστόσο, η ανάπτυξη της καλλιέργειας, τουλάχιστον στις τρεις περιοχές (Κόρινθος, Καβάλα και Κρήτη) που αποτελούν την αιχµή του δόρατος της εγχώριας παραγωγής, δεν «έτρεξε» σύµφωνα µε τις δέουσες αρχές και φυσικά δεν προσαρµόσθηκε στις υποδείξεις. Η αλήθεια είναι ότι επενδύσεις σε νέους και οργανωµένους αµπελώνες έγιναν. ∆εν ήταν όµως αυτής της έκτασης και αυτής της µορφής που να δηµιουργούν νέα δεδοµένα για την παρουσία της ελληνικής πράσινης σταφίδας στο εξωτερικό. Ξεχώρισαν µόνο λίγοι και πολύ καλοί παραγωγοί και κάποιες µικρές και µετρηµένες στα δάκτυλα οµάδες.
Τον τόνο των ποικιλιών έδωσαν για ακόµα µια φορά οι φυτωριούχοι, χωρίς προηγούµενες µελέτες προσαρµοστικότητας, οι ξενόφερτες ποικιλίες αλλοίωσαν σε µεγάλο βαθµό την εικόνα της εγχώριας παραγωγής, έφθασαν στην αγορά µε καθυστέρηση και χωρίς να δηµιουργούν κρίσιµα µεγέθη, ενώ δεν έλλειψαν και τα προβλήµατα στις καλλιεργητικές τεχνικές, µε αποτέλεσµα την επιβάρυνση του κόστους και τη συγκράτηση των αποδόσεων.
Σε πολλές περιπτώσεις, τα πιστοποιητικά ποιότητας αποτέλεσαν µια ακόµα δουλειά για τους συµβούλους και τους φορείς πιστοποίησης, κάλυπταν στοιχειωδώς τις ανάγκες διακίνησης και διάθεσης του προϊόντος στις µεγάλες και απαιτητικές διεθνείς αγορές και δεν ήταν αποτέλεσµα οµαδικής λειτουργίας σε κοινή βάση, έτσι ώστε κανείς να µην µπορεί να αµφισβητήσει τη γνησιότητά τους και τη σηµασία τους
Όποιος παρακολουθεί από κοντά τι συµβαίνει, ειδικά τα τελευταία χρόνια, στο επιτραπέζιο σταφύλι, αντιλαµβάνεται ότι ο αποσπασµατικός τρόπος λειτουργίας και η «τσιγκουνιά» από την πλευρά των παραγωγών στα θέµατα καλλιεργητικής φροντίδας, θέτουν συχνά υπό αµφισβήτηση το παραγωγικό αποτέλεσµα, ενισχύοντας στην ουσία τη διαπραγµατευτική θέση των µεγάλων αγοραστών. Οι τελευταίοι έρχονται στην Ελλάδα όταν δεν βρίσκουν σταφύλι από τους συνήθεις προµηθευτές άλλων χωρών, και όταν έρχονται το ελληνικό σταφύλι συνήθως δεν είναι σε θέση να εγγράψει τις κατάλληλες υποθήκες για το µέλλον
Την ίδια στιγµή, οι παραγωγοί έχουν µάθει να λειτουργούν και να υπολογίζουν τα πράγµατα µόνο µε την τιµή, χωρίς να αναζητούν πρόσφορους τρόπους είτε για να βελτιώσουν τις αποδόσεις είτε για να τιθασεύσουν τα κόστη παραγωγής. Με άλλα λόγια, στο επιτραπέζιο σταφύλι έγινε πριν από λίγα χρόνια µια καλή νέα αρχή, χρειάζεται ωστόσο επανεκκίνηση
Δείτε εδώ όλο το φάκελο από το 558ο φύλλο της Agrenda: epitrapezio stafili.pdf
Τον τόνο των ποικιλιών έδωσαν για ακόµα µια φορά οι φυτωριούχοι, χωρίς προηγούµενες µελέτες προσαρµοστικότητας, οι ξενόφερτες ποικιλίες αλλοίωσαν σε µεγάλο βαθµό την εικόνα της εγχώριας παραγωγής, έφθασαν στην αγορά µε καθυστέρηση και χωρίς να δηµιουργούν κρίσιµα µεγέθη, ενώ δεν έλλειψαν και τα προβλήµατα στις καλλιεργητικές τεχνικές, µε αποτέλεσµα την επιβάρυνση του κόστους και τη συγκράτηση των αποδόσεων.
Σε πολλές περιπτώσεις, τα πιστοποιητικά ποιότητας αποτέλεσαν µια ακόµα δουλειά για τους συµβούλους και τους φορείς πιστοποίησης, κάλυπταν στοιχειωδώς τις ανάγκες διακίνησης και διάθεσης του προϊόντος στις µεγάλες και απαιτητικές διεθνείς αγορές και δεν ήταν αποτέλεσµα οµαδικής λειτουργίας σε κοινή βάση, έτσι ώστε κανείς να µην µπορεί να αµφισβητήσει τη γνησιότητά τους και τη σηµασία τους
Όποιος παρακολουθεί από κοντά τι συµβαίνει, ειδικά τα τελευταία χρόνια, στο επιτραπέζιο σταφύλι, αντιλαµβάνεται ότι ο αποσπασµατικός τρόπος λειτουργίας και η «τσιγκουνιά» από την πλευρά των παραγωγών στα θέµατα καλλιεργητικής φροντίδας, θέτουν συχνά υπό αµφισβήτηση το παραγωγικό αποτέλεσµα, ενισχύοντας στην ουσία τη διαπραγµατευτική θέση των µεγάλων αγοραστών. Οι τελευταίοι έρχονται στην Ελλάδα όταν δεν βρίσκουν σταφύλι από τους συνήθεις προµηθευτές άλλων χωρών, και όταν έρχονται το ελληνικό σταφύλι συνήθως δεν είναι σε θέση να εγγράψει τις κατάλληλες υποθήκες για το µέλλον
Την ίδια στιγµή, οι παραγωγοί έχουν µάθει να λειτουργούν και να υπολογίζουν τα πράγµατα µόνο µε την τιµή, χωρίς να αναζητούν πρόσφορους τρόπους είτε για να βελτιώσουν τις αποδόσεις είτε για να τιθασεύσουν τα κόστη παραγωγής. Με άλλα λόγια, στο επιτραπέζιο σταφύλι έγινε πριν από λίγα χρόνια µια καλή νέα αρχή, χρειάζεται ωστόσο επανεκκίνηση
