Κατά την αρχαιολογική ανασκαφή, που ξεκίνησε πριν 16 χρόνια και συνεχίζεται με δυσκολίες λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης, εντοπίστηκε ένας από τους πρώτους γεωργικούς οικισμούς της νεολιθικής περιόδου στην Ελλάδα και την Ευρώπη
Αρχαιολογικός χώρος των Παλιαμπέλων Κολινδρού:
Ο αρχαιολογικός χώρος των Παλιαμπέλων Κολινδρού εντοπίζεται στη βορειοανατολική Πιερία, ένα νομό έκτασης 352 τ.χλμ. που ανήκει στην ευρύτερη περιφέρεια της κεντρικής Μακεδονίας. Τα Παλιάμπελα βρίσκονται στους απαλούς λόφους που μεσολαβούν ανάμεσα στις υπώρειες των Πιέριων ορέων στα νότια και τη μεγάλη πεδιάδα των Γιαννιτσών στα βόρεια. Απέχουν μικρή απόσταση από τις ακτές του Θερμαϊκού κόλπου στα ανατολικά όσο και από τον ποταμό Αλιάκμονα στα βόρεια
Τα Παλιάμπελα αναφέρονται για πρώτη φορά από τον αρχαιολόγο Δ. Γραμμένο που βρέθηκε στην περιοχή σε μια προσπάθεια εντοπισμού και καταγραφής προϊστορικών θέσεων. Με βάση κάποια διαγνωστικά επιφανειακά ευρήματα η θέση χρονολογήθηκε στη Νεολιθική εποχή (6500-4000 π.Χ.). Τη θέση επισκέφτηκαν αρκετοί ερευνητές, αλλά το ουσιαστικό βήμα για την αρχή της αρχαιολογικής μελέτης έγινε με το χαρακτηρισμό της θέσης ως αρχαιολογικό χώρο το 1995 από τους αρχαιολόγους Μ. Μπέσιο και Μ. Παππά
Το ερευνητικό πρόγραμμα της ανασκαφής των Παλιαμπέλων Κολινδρού Πιερίας εγκαινιάστηκε το 1999, όταν με επικεφαλής τον καθ. Κ. Κωτσάκη μια ομάδα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Σέφηλντ (Ηνωμένο Βασίλειο) πραγματοποίησαν δοκιμαστική επιφανειακή έρευνα στον χώρο του προϊστορικού οικισμού.
Με βάση τα επιφανειακά ευρήματα η θέση φάνηκε ότι κατοικούνταν για περίπου μιάμιση χιλιετία (από το 6000 ως το 4500 π.Χ.) κατά τη διάρκεια της Νεολιθικής περιόδου. Η γεωφυσική διασκόπηση έδωσε ενδείξεις ότι η τούμπα, κατά τη Νεότερη Νεολιθική (περ. 4500 π.Χ) περικλείονταν από σύστημα περιβόλων και τάφρων στο πρότυπο του Νεολιθικού Διμηνίου. Το πάχος των αρχαιολογικών επιχώσεων υπολογίστηκε κατά μέσο όρο στο 1-1,5 μέτρο (κατά τόπους ως και 5 μ.) και η έκταση των ευρημάτων φάνηκε ότι κάλυπτε το σύνολο του λόφου με έμφαση την κορυφή και το δυτικό τμήμα της τούμπας. Σποραδικά ευρήματα υπέδειξαν δραστηριότητα προς το τέλος της εποχής Χαλκού (13ος -12ος αι. π.Χ.) και κατά τη Βυζαντινή περίοδο (6ος - 14ος αι. μ.Χ.). Παρόλα αυτά, τα πιο εκτεταμένα ευρήματα ανήκαν φανερά στο Νεολιθικό οικισμό. Έτσι αποφασίστηκε η προετοιμασία ενός οργανωμένου ανασκαφικού προγράμματος με αφετηρία τα σημεία της τούμπας που είχαν τις πιο ενθαρρυντικές αρχαιολογικές ενδείξει
(Πηγή: Ολύμπιο Βήμα)
Αρχαιολογικός χώρος των Παλιαμπέλων Κολινδρού:
Ο αρχαιολογικός χώρος των Παλιαμπέλων Κολινδρού εντοπίζεται στη βορειοανατολική Πιερία, ένα νομό έκτασης 352 τ.χλμ. που ανήκει στην ευρύτερη περιφέρεια της κεντρικής Μακεδονίας. Τα Παλιάμπελα βρίσκονται στους απαλούς λόφους που μεσολαβούν ανάμεσα στις υπώρειες των Πιέριων ορέων στα νότια και τη μεγάλη πεδιάδα των Γιαννιτσών στα βόρεια. Απέχουν μικρή απόσταση από τις ακτές του Θερμαϊκού κόλπου στα ανατολικά όσο και από τον ποταμό Αλιάκμονα στα βόρεια
Τα Παλιάμπελα αναφέρονται για πρώτη φορά από τον αρχαιολόγο Δ. Γραμμένο που βρέθηκε στην περιοχή σε μια προσπάθεια εντοπισμού και καταγραφής προϊστορικών θέσεων. Με βάση κάποια διαγνωστικά επιφανειακά ευρήματα η θέση χρονολογήθηκε στη Νεολιθική εποχή (6500-4000 π.Χ.). Τη θέση επισκέφτηκαν αρκετοί ερευνητές, αλλά το ουσιαστικό βήμα για την αρχή της αρχαιολογικής μελέτης έγινε με το χαρακτηρισμό της θέσης ως αρχαιολογικό χώρο το 1995 από τους αρχαιολόγους Μ. Μπέσιο και Μ. Παππά
Το ερευνητικό πρόγραμμα της ανασκαφής των Παλιαμπέλων Κολινδρού Πιερίας εγκαινιάστηκε το 1999, όταν με επικεφαλής τον καθ. Κ. Κωτσάκη μια ομάδα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Σέφηλντ (Ηνωμένο Βασίλειο) πραγματοποίησαν δοκιμαστική επιφανειακή έρευνα στον χώρο του προϊστορικού οικισμού.
Με βάση τα επιφανειακά ευρήματα η θέση φάνηκε ότι κατοικούνταν για περίπου μιάμιση χιλιετία (από το 6000 ως το 4500 π.Χ.) κατά τη διάρκεια της Νεολιθικής περιόδου. Η γεωφυσική διασκόπηση έδωσε ενδείξεις ότι η τούμπα, κατά τη Νεότερη Νεολιθική (περ. 4500 π.Χ) περικλείονταν από σύστημα περιβόλων και τάφρων στο πρότυπο του Νεολιθικού Διμηνίου. Το πάχος των αρχαιολογικών επιχώσεων υπολογίστηκε κατά μέσο όρο στο 1-1,5 μέτρο (κατά τόπους ως και 5 μ.) και η έκταση των ευρημάτων φάνηκε ότι κάλυπτε το σύνολο του λόφου με έμφαση την κορυφή και το δυτικό τμήμα της τούμπας. Σποραδικά ευρήματα υπέδειξαν δραστηριότητα προς το τέλος της εποχής Χαλκού (13ος -12ος αι. π.Χ.) και κατά τη Βυζαντινή περίοδο (6ος - 14ος αι. μ.Χ.). Παρόλα αυτά, τα πιο εκτεταμένα ευρήματα ανήκαν φανερά στο Νεολιθικό οικισμό. Έτσι αποφασίστηκε η προετοιμασία ενός οργανωμένου ανασκαφικού προγράμματος με αφετηρία τα σημεία της τούμπας που είχαν τις πιο ενθαρρυντικές αρχαιολογικές ενδείξει
(Πηγή: Ολύμπιο Βήμα)
