Οι ιδιαίτερες ανάγκες της καλλιέργειας αχλαδιού

Σε συνδυασμό μάλιστα και με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο παραγωγός για την καταπολέμηση της ψύλλας της αχλαδιάς, η παραγωγή του εν λόγω προϊόντος στην Ελλάδα περιορίστηκε στους 60.000 τόνους από τους 124.000 τόνους που είχε φτάσει εν έτει 1975.

Την ίδια στιγμή η καλλιέργεια εξακολουθεί να διατηρεί τις εκτάσεις της στις υπόλοιπες σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες με παραγωγή 900.000 τόνων στην Ιταλία και 500.000 τόνων στην Ισπανία.

Σε αυτό το κλίμα και με σύμμαχο τη σύγχρονη τεχνική της πυκνής φύτευσης, η λύση εντοπίστηκε στην επιλογή της κατάλληλης -δοκιμασμένης- ποικιλίας. Πολλοί ήταν οι καλλιεργητές που στράφηκαν σταδιακά σε ποικιλίες που εμφανίζουν ανθεκτικότητα στο βακτήριο, δεδομένου ότι πρόκειται για μια ασθένεια δύσκολη στην καταπολέμηση, διότι τα μέσα αποτελεσματικού ελέγχου είναι περιορισμένα και οι ζημιές είναι καταστροφικές για την παραγωγή και για τα δέντρα.

Στη χώρα μας συστηματική καλλιέργεια γίνεται στη Μακεδονία (περίπου το 40% της παραγωγής), στην Πελοπόννησο (27%), στη Θεσσαλία και στη Δυτική Στερεά. Ο συνολικός αριθμός δέντρων, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΥΠΑΑΤ, ανέρχεται στα 3,9 εκατ., τα οποία παράγουν περίπου 50.000 τόνους
αχλαδιών ετησίως.

Πολλές ιδιορρυθμίες
Η αχλαδιά (Pyrus communis) είναι οπωροφόρο και ανήκει στην τάξη Ροδώδη και στην οικογένεια των Ροδοειδών και καλλιεργείται σε όλες τις εύκρατες χώρες. Από 4 μέχρι 7 χρόνια μετά τη φύτευση αρχίζει η ικανοποιητική απόδοση του δέντρου. Είναι είδος καρποφόρου με πολλές ιδιορρυθμίες και στον τρόπο λίπανσης αλλά και γενικά προσαρμοστικότητας σε διάφορα εδάφη. Τα τελευταία χρόνια εμβολιάζεται σε υποκείμενα κυδωνιάς. Με την εισαγωγή καινούργιων σκευασμάτων βρέθηκαν λύσεις για την αντιμετώπιση της ψύλλας και των υπόλοιπων εχθρών της καλλιέργειας.

Η αχλαδιά μπορεί να καλλιεργηθεί σε ποικιλία εδαφών, από αμμοπηλώδη έως αργιλοαμμώδη, αλλά όχι σε ελαφρά ξηρά εδάφη.

Καλό είναι να γίνεται και ανάλυση του εδάφους, ώστε να διαπιστωθεί ποια από τα βασικά θρεπτικά στοιχεία και ιχνοστοιχεία λείπουν από το έδαφος για να προστεθούν με λιπάνσεις, καθώς οι τροφοπενίες τους σχετίζονται με περιορισμένη ανάπτυξη και μείωση της δυνατής παραγωγής.

Εγκατάσταση
Οι αποστάσεις φύτευσης υπολογίζονται ανάλογα με τη ζωηρότητα των υποκειμένων και των ποικιλιών. Για κυπελλοειδή σχήματα και ζωηρές ποικιλίες αχλαδιάς σε δενδρύλλια αχλαδιάς οι αποστάσεις πρέπει να είναι 7 x 7 μ., για δε μέσης ζωηρότητας 5 x 5 μ. Σε περίπτωση χρήσης νάνων ποικιλιών κυδωνιάς και σχήματα παλμέτας, οι φυτεύσεις είναι γραμμικές πυκνές π.χ. 3,6 x 2 μ.

Όταν πρόκειται για μία παραδοσιακή καλλιέργεια, η τεχνική της φύτευσης δεν διαφέρει από την αντίστοιχη της μηλιάς με τον αριθμό των δέντρων να μην ξεπερνά τα 150 το στρέμμα με αποστάσεις 2,5 μ. μεταξύ των δέντρων και 3,5 μ. μεταξύ των γραμμών.

Ανάλογες είναι και οι αποστάσεις στην εφαρμογή των νέων τεχνικών φύτευσης, ειδικά στο σούπερ σπίντελ (200-500 δέντρα ανά στρέμμα), που είναι παρόμοια με της μηλιάς.

Η σωστή ποικιλία
Από τις πρώιμες ποικιλίες προτιμώνται οι Κοντούλες (Συργιαννίδη και Καλλιόπη), που όμως δεν είναι ανθεκτικές στο βακτηριακό κάψιμο, καθώς και οι ποικιλίες Coscia και Santa Maria.

Από τις ποικιλίες μέσης εποχής συνιστώνται, τα Κρυστάλλια (Τσακώνικη) και η B.C. Williams (με ενδιάμεσο εμβολιασμό) και από τις φθινοπωρινές οι Abate Fetel, Highland και Conference.

Να σημειωθεί, τέλος, ότι η καλλιέργεια της αχλαδιάς πρέπει να αποφεύγεται σε περιοχές με αυξημένη ατμοσφαιρική υγρασία, λόγω της ασθένειας του βακτηριακού καψίματος.

Επίσης πρέπει να αναφερθεί ότι η επικονιάστρια ποικιλία επιλέγεται με βάση την εμπορικότητά της και την ποσότητα της γύρης που παράγει.

Όπως αναφέρουν οι γεωπόνοι, τα υποκείμενα πρέπει να επιλέγονται σύμφωνα με τις εδαφοκλιματικές συνθήκες της περιοχής και τις ανάγκες που δημιουργεί η επιλογή της εγκατάστασης του οπωρώνα όσον αφορά τη ζωηρότητα.

Κρύο χειμώνα, ζεστό καλοκαίρι
Η αχλαδιά αποδίδει πολύ καλά σε περιοχές με ζεστά καλοκαίρια. Η ποιότητα και η γεύση των αχλαδιών είναι ανώτερη σε φυτείες με νότια ή νοτιοδυτική έκθεση. Πρέπει να αποφεύγονται περιοχές με υγρά και ζεστά καλοκαίρια επειδή το κλίμα αυτό ευνοεί τηνανάπτυξη της ασθένειας του βακτηριακού καψίματος. Ακόμη πρέπει να αποφεύγεται η χρήση ποικιλιών με πρώιμη άνθηση σε περιοχές με ανοιξιάτικους παγετούς.

Βέβαια από την άλλη η καλλιέργεια θέλει και αρκετό χειμερινό ψύχος καθόσον απαιτεί περίπου 1.000 ώρες με θερμοκρασία κάτω από -7οC, η οποία όμως δεν θα πρέπει να πέφτει άτω από -25οC. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται και στους όψιμους ανοιξιάτικους παγετούς, καθώς η αχλαδιά ανθίζει σχετικά νωρίς την άνοιξη. Αρχίζει να καρποφορεί μετά το 4ο με 6ο έτος από την εγκατάσταση του οπωρώνα, ανάλογα με την ποικιλία και το υποκείμενο. Η παραγωγική ζωή της αχλαδιάς κυμαίνεται στα 30 με 40 χρόνια.