Στο πλαίσιο της ετήσιας τακτικής Γενικής Συνέλευσης των αντιπροσώπων των μελών της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Αμπέλου και Οίνου, θα γίνει μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης και θα δοθεί ένα πρώτο κείμενο με το νέο αμπελουργικό στρατηγικό σχέδιο.
Οι βασικοί άξονες που ενισχύουν τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα των αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων, σύμφωνα με όσα θα αναφερθούν κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης είναι:
1. - - Διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής αμπελουργίας (αριθμός και μέγεθος των εκμεταλλεύσεων, κόστος παραγωγής, εισροές, κοινωνικό κόστος)
2. - - Αξιοποίηση γηγενών ποικιλιών και κλώνων αμπέλου
3. -- Παραγωγή γνήσιου, υγιούς πολλαπλασιαστικού υλικού
4. - Εφαρμογή των δεδομένων αναπτυξιακής αμπελουργίας για την παραγωγή σταφυλιών ποιότητας
5. - Καινοτομίες, επενδύσεις
6. - Αμπελοοινική έρευνα, ανθρώπινο δυναμικό
7. - Πολιτική γης, κληρονομικό δίκαιο, διαδοχή
8. - Εξυγχρονισμός θεσμικού πλαισίου του αμπελοοινικού τομέα.
Πρώτιστος στόχος, σύμφωνα με την ΕΔΟΑΟ και την ΚΕΟΣΟΕ, αποτελεί η διερεύνηση και βελτίωση των παραμέτρων που καθορίζουν τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα των αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων στη χώρα μας. Η βιωσιμότητα των αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων σε συνδυασμό με την ανταγωνιστικότητα τους, συναρτάται από ένα πλήθος πολυεπίπεδων παραγόντων που είναι αναγκαίο να καθορισθούν και αφού διερευνηθεί και μελετηθεί η επίδρασή τους στο σημερινό status quo, να προκύψουν τα πεδία πολιτικών παρεμβάσεων που απαιτούνται, ώστε να σχεδιαστεί μία νέα στρατηγική για τον ελληνικό αμπελώνα. Σημαντική θέση στο όλο εγχείρημα είναι αυτονόητο ότι υπέχει, η οικονομική αποτελεσματικότητα της αμπελουργικής εκμετάλλευσης και κατά συνέπεια το αμπελουργικό εισόδημα και η δημιουργία συνθηκών βελτίωσης του.
Το εγχείρημα για το στρατηγικό σχεδιασμό της ελληνικής αμπελουργίας θα έχει σχετικά μακρά διάρκεια, σημαντική κινητοποίηση ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και πόρων. Οι διαδικασίες που θα υιοθετηθούν θα είναι ανάλογες με αυτές της εκπόνησης της μελέτης για τον Στρατηγικό Σχεδιασμό Marketing και Branding του ελληνικού κρασιού, με σημαντικές όμως διαφοροποιήσεις αφού ο χώρος αναφοράς που είναι οι αμπελουργικές εκμεταλλεύσεις και οι κάτοχοί τους, δεν παρουσιάζει την ίδια συνοχή με το χώρο των δραστηριοποιούμενων οινοποιείων και της αγοράς.
«Ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο θα δώσει υλοποιήσιμους στόχους για το μέλλον όχι μόνο στο τεχνικό κομμάτι αλλά και στο οικονομικό που είναι το βασικότερο. Θα θέσει τις βάσεις για την παραγωγή προϊόντος σε καλή τιμή για όλους καθώς και για τη δημιουργία αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων βιώσιμων και ανταγωνιστικών, που να αποδίδουν ένα εισόδημα ικανοποιητικό με δυνατότητα επενδύσεων. Μία εκμετάλλευση 3-5 στρεμμάτων δεν είναι βιώσιμη. Στις αμιγώς αμπελουργικές εκμεταλλεύσεις ο παράγοντας γη είναι καθοριστικής σημασίας. Μία εκμετάλλευση 3-5 στρεμμάτων δεν είναι βιώσιμη. Στις αμιγώς αμπελουργικές εκμεταλλεύσεις ο παράγοντας γη είναι καθοριστικής σημασίας» λέει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της ΚΕΟΣΟΕ Χρήστος Μάρκου.
Περαιτέρω ο ίδιος τόνισε την ανάγκη να βρούμε ποιο είναι το μοντέλο που θέλουμε. Είναι το μοντέλο της οικογενειακής εκμετάλλευσης ή του Νέου Κόσμου, όπου έχουμε τον εργάτη γης.
Από την πλευρά του ο αναπληρωτής καθηγητής στον τομέα Εδαφολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Διονύσης Καλύβας σημείωσε ότι «είναι αναγκαίος ο καθορισμός ενός στρατηγικού σχεδίου και επανασχεδιασμός ίσως ακόμη και των περιοχών ΠΟΠ βάσει της ποιότητας και όχι απλά βάσει γεωγραφικών περιοχών. Πιστεύουμε ότι πρώτα πρέπει η κάθε επιμέρους αμπελουργική περιοχή να στείλει προτάσεις που να στηρίζονται και σε επιστημονικές μεθόδους αξιολόγησής τους και στην συνέχεια να γίνει η σύνθεση σε κεντρικό επίπεδο. Ο στρατηγικός σχεδιασμός της αμπελουργίας είναι ο βασικός πυλώνας και για μια ποιοτική οινοπαραγωγή».
Η αμπελουργία είναι ο τομέας του αμπελοοινικού κλάδου που χρειάζεται σήμερα περισσότερο ένα συνολικό και καλά οργανωμένο ερευνητικό σχέδιο, σημειώνει ο αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Γεωπονίας του ΑΠΘ Στέφανος Κουνδουράς. Ο ίδιος αναφέρει τα εξής: «Οι σύγχρονες τάσεις της διεθνούς αγοράς δίνουν έμφαση στις ελληνικές ποικιλίες οι οποίες αποτελούν το ισχυρότερο πλεονέκτημα των οινοποιών της Ελλάδας. Ωστόσο, ελάχιστη έρευνα έχει πραγματοποιηθεί σχετικά με τις οινολογικές δυνατότητες των ποικιλιών μας, την προσαρμογή τους στις περιβαλλοντικές και αμπελουργικές συνθήκες, αλλά και της ποιότητας του πολλαπλασιαστικού τους υλικού που διανέμεται στους αμπελουργούς. Όλα τα παραπάνω θέματα θα πρέπει να αποτελέσουν το αντικείμενο ενός εθνικού στρατηγικού σχεδίου έρευνας στην αμπελουργία, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τη σύμπραξη και συνεργασία των παραγωγικών φορέων (οινοποιοί, αμπελουργοί, φυτωριούχοι κ.α.) με τα ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια της Ελλάδας, τα οποία είναι στελεχωμένα με άριστα εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό».
