Μεγάλη ευκαιρία το άνοιγµα της παγκόσµιας αγοράςΜοναδική ευκαρία να διεκδικήσει ένα µεγαλύτερο κοµµάτι από µια πίτα που αυξάνεται διαρκώς, αποδίδοντας παράλληλα στον παραγωγό το µερίδιο της υπεραξίας που του αναλογεί, προσφέρουν στο ελληνικό ελαιόλαδο οι συνθήκες που διαµορφώνονται στη διεθνή αγορά. Όπως τόνισε στην παρέµβασή του ο διευθυντής του ΣΕΒΙΤΕΛ, Γιώργος Οικονόµου, η παγκόσµια ζήτηση αυξάνεται αργά αλλά σταθερά από τη δεκαετία του 1970.
Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει µε τη γεωγραφική επέκταση της κατανάλωσης σε αγορές που µέχρι πρόσφατα στερούνταν την κουλτούρα του ελαιολάδου: «Αν και µέχρι πριν λίγα χρόνια το κύριο βάρος της κατανάλωσης εστιαζόταν στις χώρες-παραγωγούς (εξ ου και ο χαρακτηρισµός «κλειστή» που αποδίδουµε στην παγκόσµια αγορά ελαιολάδου), πλέον η αυξανόµενη τάση των εξαγωγών καταδεικνύει µια δυναµική ανάπτυξης που εκτείνεται πέραν των συνόρων αυτών», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Για το λόγο αυτό, «βρισκόµαστε µπροστά σε µια µακρά περίοδο αύξησης της ζήτησης» που συνιστά µια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το επώνυµο ελληνικό ελαιόλαδο να διευρύνει τη διεθνή του παρουσία. Για να γίνει αυτό, βέβαια, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη συνεργειών και η υιοθέτηση µιας νέας εθνικής στρατηγικής εξωστρέφειας που θα «θεραπεύσει» τις χρόνιες παθογένειες του κλάδου. Αυτές αποτυπώνονται,σε δύο αριθµητικά στοιχεία: H Ελλάδα αν και τρίτη δύναµη δύναµη στην παγκόσµια παραγωγή µε περίπου132.000 τόνους το χρόνο κατά µέσο όρο, εξάγει µόλις το 6% αυτής (περίπου 10.000 τόνους) ως τυποποιηµένο προϊόν. Το υπόλοιπο 34% (από το συνολικά 40% της συνολικής παραγωγήςπου εξάγεται) κατευθύνεται σε χύµα µορφή στην Ιταλία όπου και αναµειγνύεται µε ντόπιο ελαιόλαδο για να κυκλοφορήσει στη συνέχεια στην παγκόσµια αγορά ως... επώνυµο ιταλικό. Επιπλέον, από αυτό το 6% µόλις το 5% (ή, αλλιώς, το 2% της συνολικής παραγωγής) διατίθεται στα ράφια των αλυσίδων σούπερ-µάρκετ και καταστηµάτων delicatessen του εξωτερικού, που αποτελούν και το µεγάλο ζητούµενο. Οι περισσότερες ποσότητες κατευθύνονται είτε στις οµογενειακές αγορές είτε στη µαζική εστίαση όπου, κατά κανόνα, το προϊόνχάνει την ταυτότητά του.
Ο κ. Οικονόµου χαρακτήρισε το θεσµό των ΠΟΠ ως την τελευταία µεγάλη ευκαιρία του ελληνικού ελαιολάδου:«Η Ε.Ε. τα θέσπισε προκειµένου να εξασφαλίσει στους αγρότες που τα παράγουνµια δίκαιη ανταµοιβή αλλά και να παράσχει µια εγγύηση στον καταναλωτή για προϊόντα ποιότητας που είναι άρρηκτα συνδεδεµένα µε τον τόπο παραγωγής τους»
Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Τζουβάνου από το περιοδικό el Φεβρουαρίου 2015
Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει µε τη γεωγραφική επέκταση της κατανάλωσης σε αγορές που µέχρι πρόσφατα στερούνταν την κουλτούρα του ελαιολάδου: «Αν και µέχρι πριν λίγα χρόνια το κύριο βάρος της κατανάλωσης εστιαζόταν στις χώρες-παραγωγούς (εξ ου και ο χαρακτηρισµός «κλειστή» που αποδίδουµε στην παγκόσµια αγορά ελαιολάδου), πλέον η αυξανόµενη τάση των εξαγωγών καταδεικνύει µια δυναµική ανάπτυξης που εκτείνεται πέραν των συνόρων αυτών», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Για το λόγο αυτό, «βρισκόµαστε µπροστά σε µια µακρά περίοδο αύξησης της ζήτησης» που συνιστά µια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το επώνυµο ελληνικό ελαιόλαδο να διευρύνει τη διεθνή του παρουσία. Για να γίνει αυτό, βέβαια, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη συνεργειών και η υιοθέτηση µιας νέας εθνικής στρατηγικής εξωστρέφειας που θα «θεραπεύσει» τις χρόνιες παθογένειες του κλάδου. Αυτές αποτυπώνονται,σε δύο αριθµητικά στοιχεία: H Ελλάδα αν και τρίτη δύναµη δύναµη στην παγκόσµια παραγωγή µε περίπου132.000 τόνους το χρόνο κατά µέσο όρο, εξάγει µόλις το 6% αυτής (περίπου 10.000 τόνους) ως τυποποιηµένο προϊόν. Το υπόλοιπο 34% (από το συνολικά 40% της συνολικής παραγωγήςπου εξάγεται) κατευθύνεται σε χύµα µορφή στην Ιταλία όπου και αναµειγνύεται µε ντόπιο ελαιόλαδο για να κυκλοφορήσει στη συνέχεια στην παγκόσµια αγορά ως... επώνυµο ιταλικό. Επιπλέον, από αυτό το 6% µόλις το 5% (ή, αλλιώς, το 2% της συνολικής παραγωγής) διατίθεται στα ράφια των αλυσίδων σούπερ-µάρκετ και καταστηµάτων delicatessen του εξωτερικού, που αποτελούν και το µεγάλο ζητούµενο. Οι περισσότερες ποσότητες κατευθύνονται είτε στις οµογενειακές αγορές είτε στη µαζική εστίαση όπου, κατά κανόνα, το προϊόνχάνει την ταυτότητά του.
Ο κ. Οικονόµου χαρακτήρισε το θεσµό των ΠΟΠ ως την τελευταία µεγάλη ευκαιρία του ελληνικού ελαιολάδου:«Η Ε.Ε. τα θέσπισε προκειµένου να εξασφαλίσει στους αγρότες που τα παράγουνµια δίκαιη ανταµοιβή αλλά και να παράσχει µια εγγύηση στον καταναλωτή για προϊόντα ποιότητας που είναι άρρηκτα συνδεδεµένα µε τον τόπο παραγωγής τους»
Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Τζουβάνου από το περιοδικό el Φεβρουαρίου 2015
