O Αλεξάκης φεύγει, επενδυτές δεν φαίνονται στην ΕΒΖ

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους. Η γνωστοποίηση της παραίτησής του από την εταιρεία έγινε επισήμως το μεσημέρι της Τετάρτης 30 Μαΐου, μέσω λιτής ανακοίνωσης από την ΕΒΖ, η οποία μάλιστα λίγο αργότερα συμπληρώθηκε με την επισήμανση πως ζητήθηκε στον υπό αποχώρηση πρόεδρο και αυτός το αποδέχθηκε, να παραμείνει στη θέση του, για την εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας, έως την Παρασκευή 8 Ιουνίου.

Διαρροές από το περιβάλλον του Παναγιώτη Αλεξάκη αναφέρουν πως φεύγει από τη ζαχαροβιομηχανία για λόγους που έχουν να κάνουν με το φόρτο εργασίας που έχει και δεν του επιτρέπει να ανταπεξέλθει και σε αυτό τον απαιτητικό ρόλο, καθώς ως γνωστό η ΕΒΖ αν είναι κάτι που έχει σε περίσσεια είναι οικονομικά προβλήματα, πέρα τούτου… ουδέν.

Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ωστόσο, η επίκληση τέτοιων επιχειρημάτων είναι η πεπατημένη, για να μην ομολογηθούν άλλοι… ανομολόγητοι για το ευρύ κοινό λόγοι.

Πληροφορίες που περιήλθαν σε γνώση του Agronews αναφέρουν πως την πρόθεση του να παραιτηθεί ο κ. Αλεξάκης την κοινοποίησε από την Παρασκευή 25 Μαΐου, με την επισήμανση να μην κυκλοφορήσει ακόμη, στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΒΖ, που επρόκειτο να αποφανθεί επί των δύο προσφορών που έχουν υποβληθεί στον μέτοχο (σ. σ. ειδικός εκκαθαριστής της πρώην ΑΤΕ), την κυβέρνηση και στην πιστώτρια τράπεζα, από ισάριθμους επενδυτές για την εξαγορά της ΕΒΖ.

Κι εδώ φαίνεται πως κρύβονται τα πραγματικά αίτια της αποχώρησης. Κατά τις ίδιες πηγές ο Παναγιώτης Αλεξάκης φέρεται να έχει προκρίνει ως καλύτερη λύση για τη ζαχαροβιομηχανία, αυτή να μεταβιβαστεί στο fund «Innovation Brain» (για το οποίο σας είχε προϊδεάσει σχετικώς το Agrοnews και η Agrenda πριν περίπου ένα μήνα) που είναι το ένα από το δύο ενδιαφερόμενα σχήματα. Λέγεται, μάλιστα, πως στη συνεδρίαση της περασμένης Παρασκευής η επιμονή του ήταν τέτοια ώστε έθεσε και βέτο, το οποίο όταν δεν εισακούστηκε τον οδήγησε στην έξοδο.

Τώρα γιατί δεν προκρίθηκε η εισήγηση Αλεξάκη; Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως ο έτερος ενδιαφερόμενος επενδυτής, το αμερικανικό επενδυτικό fund που ανήκει στην πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, φέρεται να έχει κάνει ισόποση προσφορά, με την διαφορά ότι δεσμεύεται πως θα αναπτύξει την καλλιέργεια στη χώρα προκειμένου να λειτουργήσουν και τα εργοστάσια. Αντιθέτως, κατά το σχετικό σενάριο, το Innovation Brain, φημολογείται πως ουσιαστικά ενδιαφέρεται μόνο για τη Σερβία, ως προς το παραγωγικό κομμάτι, και θέλει τη μητρική ΕΒΖ να τη μετατρέψει σε εμπορική επιχείρηση.

Σε μια οιωνεί προεκλογική περίοδο -όπως μυρίζει από παντού το κλίμα στη χώρα- το να ληφθεί μια απόφαση από την (όποια) κυβέρνηση που να αφήνει εκτός τους περίπου 200 εργαζόμενους και τους παραγωγούς που ασχολούνται με το αντικείμενο, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα και έτσι εξηγείται το στοπ στο βέτο Αλεξάκη.

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο το τοπίο αναμένεται να ξεκαθαρίσει άμεσα, ενδεχομένως και την Παρασκευή 1η Ιουνίου, διότι όπως πληροφορείται το Agronews είναι προγραμματισμένο ραντεβού εκπροσώπων των δύο επενδυτικών σχημάτων με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξη Χαρίτση, προκειμένου να συζητήσουν λεπτομέρειες των οικονομικών προσφορών τους.

Ενισχυτικά της εκτίμησης πως πολύ σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις για το μέλλον της ΕΒΖ, δρα και η παραμονή του υπό παραίτηση Παναγιώτη Αλεξάκη στη θέση του προέδρου έως τις 8 Ιουνίου, με τις πληροφορίες να αναφέρουν πως αυτό τελικά έγινε για να υπογράψει τη μεταβίβαση στο νέο ιδιοκτήτη, γιατί διαφορετικά, μέχρι να οριζόταν νέα διοίκηση, θα πήγαινε χρονικά αρκετά πίσω η όλη διαδικασία.

Από την πλευρά της Innovation Brain διαρρέεται κλίμα αισιοδοξίας ότι θα είναι εκείνη που θα επιλεγεί ως προτιμητέος επενδυτής, και μένει να φανεί κατά πόσο θα εξελιχθεί έτσι. Το γεγονός πάντως ότι έχει απέναντί της ένα αμερικανικό fund σημαίνει πως η επικράτησή της δεν θα είναι τόσο εύκολη, πολλώ δε μάλλον που φημολογείται πως για το τελευταίο έχουν πέσει και κάποια τηλέφωνα προς την κυβέρνηση από τις ΗΠΑ.

Να σημειωθεί, τέλος, πως οι πληροφορίες για το τίμημα υποστηρίζουν ότι κινείται, από αμφότερους, στη ζώνη των 60-70 εκατ. ευρώ, υπό τον όρο ότι το «μαγαζί» θα παραδοθεί ελεύθερο οικονομικών βαρών (σ. σ. σύμφωνα με τις τελευταίες οικονομικές καταστάσεις της εταιρείας, οι ληξιπρόθεσμες τραπεζικές υποχρεώσεις διαμορφώθηκαν την 30/6/2017 σε 165,4 εκατ. ευρώ, ενώ οι συνολικές βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του ομίλου έφθασαν στα 230,47 εκατ. ευρώ) και κατά μία εκδοχή χωρίς τόσο μεγάλο αριθμό (σ. σ. είναι σήμερα γύρω στους 200) εργαζομένων.

Παναγιώτης Αλεξάκης: Δεξιοτέχνης ή απελπισμένος

Στο τιμόνι της ΕΒΖ για ένα εγχείρημα που δείχνει εξαρχής προδιαγεγραμμένο

Από τα τέλη της περασµένης εβδοµάδας, όταν ακούστηκε το όνοµα του Παναγιώτη Αλεξάκη για τη θέση του προέδρου της Ελληνικής Βιοµηχανίας Ζάχαρης, όλοι αναρωτιούνται… τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι.

Χρόνια καθηγητής οικονοµικών του Πανεπιστηµίου Αθηνών, ο κ. Αλεξάκης έχει συνδέσει το όνοµά του µε την πολυετή παρουσία του ως επικεφαλής της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και του Χρηµατιστηρίου Αθηνών, παραλαµβάνοντας µάλιστα τη σκυτάλη του τελευταίου λίγο πριν αρχίσει ο µεγάλος χρηµατιστηριακός κατήφορος του 2000 (ανέλαβε 28 Ιουλίου του 2000).

Εν πάσει περιπτώσει, για να αναλαµβάνει ένας τεχνοκράτης µε τις περγαµηνές του καθηγητή Αλεξάκη τη διοίκηση της ΕΒΖ, σηµαίνει, ότι ή πολύ απελπισµένος είναι ή πολύ µεγάλη εµπιστοσύνη στις δυνάµεις του έχει. Και στη µια και στην άλλη περίπτωση, το εγχείρηµα θεωρείται κάτι παραπάνω από παράτολµο. Το γεγονός ότι ο καθηγητής Αλεξάκης ήταν στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς όταν η ΕΒΖ έκοβε εισιτήριο για να µπει στο χρηµατιστήριο, πολύ λίγη σηµασία έχει σήµερα.

Πρώτον, γιατί η κραταιά Ελληνική Βιοµηχανία Ζάχαρης εκείνης της εποχής δεν έχει καµιά απολύτως σχέση µε το «κουφάρι» που περιφέρεται σήµερα στα υπουργικά γραφεία, ζητώντας ελεηµοσύνες για να κρατηθεί στη ζωή.

∆εύτερον, γιατί τα κατά συρροή λάθη που γίνονται από το 2006 και µετά, έχουν απαξιώσει ολοκληρωτικά την υπόθεση της εγχώριας παραγωγής ζάχαρης, η οποία, ούτως ή άλλως, από ένα σηµείο και µετά ήταν δύσκολη υπόθεση.

Το κλίµα της Ελλάδας δεν είναι το καταλληλότερο για την αποτελεσµατική καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων, ωστόσο η πείρα έχει δείξει ότι καταβάλλοντας τεράστια υπερπροσπάθεια, η χώρα θα µπορούσε, υπό κάποιες προϋποθέσεις, όχι τώρα αλλά δύο δεκαετίες πριν, να εξελιχθεί σε σηµαντική δύναµη του κλάδου. Αυτό απαιτούσε έρευνα σε σχέση µε τις ποικιλίες των ζαχαρότευτλων, άρτια οργάνωση της αλυσίδας παραγωγής και φυσικά ισχυροποίηση της παρουσίας της στο χώρο των Βαλκανίων. Η ιδέα του τότε διοικητή της ΑΤΕ Πέτρου Λάµπρου να επενδύσει η ΕΒΖ στα εργοστάσια της Σερβίας ήταν µια από τις πιο ενδιαφέρουσες επιχειρηµατικές κινήσεις που έγιναν µετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Τώρα όµως τα πράγµατα έχουν πάρει αντίστροφη πορεία. Αντί να επενδύει η Ελλάδα στις χώρες των Βαλκανίων, µάλλον αρχίζουν να έρχονται εκείνες (µέσω νέων κεφαλαιούχων) στην Ελλάδα. Αντί να αβγατίζει η ΕΒΖ τα 7 εργοστάσια που λειτουργούσε πριν από 15 χρόνια, πασχίζει να µη σβήσει και η τελευταία καµινάδα στο εργοστάσιο του Πλατέως. Λάρισα, Ξάνθη και Σέρρες έχουν «σκουριάσει» εδώ και χρόνια, οι 2 µονάδες των Σερβίων έχουν βγει στο «σφυρί», ενώ η πολύπαθη Ορεστιάδα ψάχνει «τζάµπα» µαζούτ από την ΕΚΟ. Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, ό,τι και να κάνει ένας καθηγητής, η τύχη του εγχειρήµατος είναι προδιαγεγραµµένη.