Η νέα αγροτική τεχνολογία κουμαντάρει και τον καιρό

Το ελληνικό σκληρό σιτάρι, για παράδειγµα, αναζητά, κατά εκατοντάδες χιλιάδες τόνους, κάθε χρόνο, διέξοδο στις αγορές του εξωτερικού, καθώς είµαστε από τις βασικές χώρες παραγωγούς στην Ε. Ε., όµως, δυστυχώς, δεν µπορεί να απολαύσει την τιµή που πιάνει το καναδικό ή το γαλλικό. Η ζηµιά που έγινε τη δεκαετία του 2000, όταν αποφασίστηκε να πάψει να είναι υποχρεωτική –κανείς δεν κατάλαβε γιατί- η χρήση πιστοποιηµένου σπόρου, οδηγώντας το προϊόν σε ποιοτική υποβάθµιση, το έχει κατατάξει, πλέον, στις φθηνές επιλογές των διεθνών πελατών, µε συνέπεια να αποτιµάται φθηνότερα στην αγορά

Ανάλογη η κατάσταση στο ελαιόλαδο, όπου η Ελλάδα είναι µεταξύ των βασικών παικτών της παγκόσµιας παραγωγής και το ποιοτικό πλεονέκτηµα είναι ασύγκριτο, αλλά σχεδόν το 80% των εξαγωγών φεύγει σε µορφή χύµα. Και εντός συνόρων, όµως, τα πράγµατα δεν είναι καλύτερα. Στον κλάδο της σποροπαραγωγής, ο οποίος πασχίζει να κρατηθεί όρθιος, απέναντι στην πίεση από τις αυξηµένες εισαγωγές σπόρων σποράς και να αναπτυχθεί, µέσω της ανάδειξης ντόπιων ποικιλιών, µιας και υπάρχουν σηµαντικές προοπτικές ακόµη και για εξαγωγές, το παραεµπόριο µη πιστοποιηµένων σπόρων, που ανέρχεται σε περίπου 40 εκατ. ευρώ, επί συνόλου αγοράς 170 εκατ. ευρώ, του τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια

Τα προβλήµατα αυτά αναδείχθηκαν, σε όλες τους τις διαστάσεις, στο 4ο Συνέδριο Αγροτεχνολογίας, που πραγµατοποιήθηκε την Παρασκευή 20 Νοεµβρίου στην Αµερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης υπό το πρίσµα των καινούργιων δεδοµένων που βάζουν στο τραπέζι οι νέες τεχνολογίες, ως εργαλεία στα χέρια των παραγωγών, για την αντιµετώπιση των προκλήσεων που θέτει ήδη η κλιµατική αλλαγή, αλλά και το οικονοµικό περιβάλλον της χώρας.

Βρείτε εδώ όλο το φάκελο από το 524ο φύλλο της Agrenda: synedrio_agrotexnologias.pdf