Ο διευθυντής της Scott Biotechnology, Ken Scott, είπε πως η ανάπτυξη του συστήματος διήρκησε 2 χρόνια, το οποίος συλλέγει λύματα από το αλμεκτήριο τα οποία περνάνε μέσα στο κυκλωνικό φίλτρο. Η διαδικασία αυτή χωρίζει τα στερεά απόβλητα, ως επί το πλείστον lignum (ξυλώδη υλικά) και ίνες κυτταρίνης, από το νερό, το οποίο στη συνέχεια είναι αρκετά καθαρό ώστε να τροφοδοτήσει το σύστημα άρδευσης του αγροκτήματος.
Η δίνη που δημιουργείται στο φιλτράρισμα οξυγονώνει το νερό, εξαλείφοντας έτσι τις μυρωδιές.
Ο Scott έχει τα κυκλωνικά φίλτρα στην καρδιά του συστήματος, το οποίο κατασκευάστηκε με τις προδιαγραφές του στις ΗΠΑ, ενώ τα υπόλοιπα υλικά κατασκευάζονται από την Rainer Irrigation, η οποία διαθέτει και τοποθετεί το ολοκληρωμένο σύστημα.
Ο γενικός διευθυντής της Rainer, Gavin Briggs, είπε πως η εταιρεία έχει προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει και άλλα συστήματα φιλτραρίσματος λυμάτων, όμως αποδείχθηκαν αναξιόπιστα.
‘’Υπήρχαν και άλλα προϊόντα που τοποθετήσαμε στην αγορά, όμως τελικά δεν έπιασαν, οπότε και βγήκαμε από την αγορά’’ είπε.
O Briggs είπε πως είχε ακούσει για κυκλωνικά φίλτρα που χρησιμοποιούνται στον κλάδο της ελαιοπαραγωγής, τα οποία αφαιρούν τον άργιλο από το λάδι, όμως η εκδοχή του Scott ήταν η πρώτη που κατασκευάστηκε ειδικά για αγροτική χρήση.
Ενώ το σύστημα προοριζόταν προς όφελος των γαλακτοκόμων, η εφαρμογή του στο κλάδο της οινοπαραγωγής ήταν μία απροσδόκητη εξέλιξη.
Ο Allan Scott είπε πως με πρόχειρους υπολογισμούς σκέφτηκε πως τα οινοποιεία παράγουν σχεδόν την ίδια ποσότητα κρασιού και λυμάτων, κατά τη διάρκεια της παραγωγής.
Το μεγαλύτερο μέρος των στέρεων αποβλήτων από τα σταφύλια αφαιρέθηκε γρήγορα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και μετατράπηκαν σε ζωοτροφή ή λίπασμα, όμως μερικά υπολείμματα έμειναν στο νερό που χρησιμοποιείται για το ξέβγαλμα του εξοπλισμού.
Πολλά οινοποιεία χρησιμοποιούσαν μια σειρά από σηπτικές δεξαμενές λυμάτων, αλλά μερικές φορές δεν έκαναν τη δουλειά, επειδή παρήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος των λυμάτων μετά από την ετήσια συγκομιδή, που σημαίνει ότι το σύστημα επεξεργασίας έπρεπε να αντιμετωπίσει αρκετό νερό σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
" Αυτές τις μέρες, τα συμβούλια και οι περιφερειακές αρχές είναι πολύ αυστηρές για το πώς γίνεται η επεξεργασία" δήλωσε ο Allan Scott. "Έχουμε δοκιμάσει διάφορους τρόπους αντιμετώπισής τους, αλλά κανένας από αυτούς δεν ήταν επιτυχής."
Με τη βιομηχανία οίνου της Νέας Ζηλανδίας να παράγει πάνω από 250 εκατομμύρια λίτρα κρασιού ετησίως οι συνέπειες του νέου συστήματος για τη βιομηχανία και το περιβάλλον ενδέχεται να είναι αρκετά σημαντικές.
