Ένα ακόµα θέµα που απασχολεί έντονα τις τελευταίες ηµέρες, ειδικά τους οινοποιούς της Μακεδονίας, έχει να κάνει µε τους πιθανούς κινδύνους που θα φέρει η συµφωνία µε τα Σκόπια και η χρήση του όρου Μακεδονικός Οίνος, όπως και της ΠΓΕ Μακεδονία, µε την οποία έχουν κατοχυρωθεί πολλά σήµατα και ετικέτες του βορειολλαδίτικου αµπελώνα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίµα εντείνονται οι διεργασίες που αποσκοπούν στην κατοχύρωση της ταυτότητας του ελληνικού κρασιού, στη βάση των δυνατών του σηµείων και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που µπορεί να προσφέρει το κάθε
αµπελοτόπι (terroir) και της τεχνογνωσίας που διαθέτουν οι Έλληνες παραγωγοί τόσο στη διαχείριση του αµπελώνα, όσο και στη διαδικασία της οινοποίησης. Όπως αναφέρει συχνά στα πονήµατά του ο επικεφαλής του Εργαστηρίου Αµπελουργίας, της Γεωπονικής Σχολής του ΑΠΘ, καθηγητής Στέφανος Κουνδουράς, ο γαλλικός όρος «terroir», που έχει καθιερωθεί διεθνώς, περιγράφει ένα οικοσύστηµα µέσα στο οποίο αλληλεπιδρούν στο χρόνο οι παράγοντες του φυσικού περιβάλλοντος (έδαφος και κλίµα), η άµπελος (ποικιλία και κλώνος) και ο άνθρωπος (παραδοσιακές αµπελουργικές και οινοποιητικές τεχνικές). Ο όρος αυτό χρησιµοποιείται διεθνώς όχι µόνο ως δηλωτικό της ποιότητας του οίνου αλλά κυρίως της γνησιότητας (γεωγραφική προέλευση) και της αυθεντικότητάς του (µοναδικά και ιδιαίτερα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά) προσδίδοντας µία φήµη και ασφαλώς µια προστιθέµενη αξία στο τελικό προϊόν.
