Όσο αξία και να έχει πάντως, στην άτυπη δηµόσια διαβούλευση που τέθηκε το ζήτηµα αυτό στους 100 περίπου παρευρισκόµενους στην αίθουσα του Κάραβελ (3-4 ήταν µόνο οι επαγγελµατίες αγρότες), η πλειοψηφία φάνηκε να τάσσεται υπέρ σε ένα τέτοιο ενδεχόµενο περιορισµού στον αριθµό των δικαιούχων, αν και η διατύπωση του ερωτήµατος φάνηκε να µπερδεύει τους συµµετέχοντες. Εδώ µάλιστα υπήρξε και παρέµβαση του κ. Χανιώτη ο οποίος σηµείωσε ότι σε καµία περίπτωση δεν µπορεί πάντως να γίνει υποχρεωτικό για τα κράτη-µέλη (σ.σ όπως προβλέπεται στα πρώτα κείµενα για τη νέα ΚΑΠ) να ορίσουν τον πραγµατικό αγρότη µε κάποια ενιαία µορφή. Οι διαφορές όπως είπε είναι µεγάλες σε φορολογία, διάρθρωση τοµέα, τιµές παραγωγού κ.λπ, ώστε να ορίσουν µε ίδιο τρόπο όλες οι χώρες τον «πραγµατικό αγρότη» και να του δώσουν αποκλειστικά τις άµεσες ενισχύσεις. «Είναι ένα θέµα που ξεκίνησε µε τις επιδοτήσεις της Βασίλισσας στη Μεγάλη Βρετανία», τόνισε το υψηλόβαθµο στέλεχος της Κοµισιόν, καταλήγοντας πως όσο υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάµεσα στα κράτη-µέλη δεν γίνεται να υπάρξει και κάποιος ενιαίος υποχρεωτικός ορισµός για τον «πραγµατικό αγρότη».
Ενισχύσεις συνολικού ύψους 55 εκατ. ευρώ θα µεταφερθούν από 265.000 εκµεταλλεύσεις σε 41.500 κυρίως αιγοπροβατοτροφικές, εφόσον η Ελλάδα συνεχίσει να ακολουθεί το περιφερειακό µοντέλο (αροτραίες, βοσκότοποι, δενδρώδεις) και προχωρήσει σε σταδιακή εσωτερική σύγκλιση 75% µέχρι το τέλος της περιόδου. Από την άλλη, αν δεν ακολουθηθεί το περιφερειακό µοντέλο, και υπάρξει µία ενιαία ενίσχυση ίση για όλες τις εκµεταλλεύσεις ανεξαρτήτου τύπου (flat rate), τότε 253 εκατ. ευρώ θα αλλάξουν χέρια. Αυτά είναι τα δύο σενάρια που επέλεξε να παρουσιάσει ο κ. Κασίµης για το µοντέλο των άµεσων ενισχύσεων και όπως αφέθηκε να εννοηθεί, µάλλον το πρώτο συγκεντρώνει την προτίµηση των ελληνικών αρχών. Να σηµειωθεί εδώ πάντως, ότι ο κ. Κασίµης στα περιθώρια της ηµερίδας, µίλησε για κατάργηση των ιστορικών δικαιωµάτων και την αντιστάθµιση των απωλειών για τις µικρές εκµεταλλεύσεις µε ειδικές καλλιέργειες (π.χ καπνός), όπου θα χρησιµοποιηθεί το καθεστώς «αναδιανεµητικής ενίσχυσης».
Για το ιστορικό µοντέλο τοποθετήθηκε πάντως και ο κ. Χανιώτης, θεωρώντας το παρωχηµένο και χωρίς νόηµα: «Εγώ ήµουν αυτός που εισηγήθηκε το ιστορικό µοντέλο των επιδοτήσεων. Όχι επειδή έπρεπε να ισχύσει στο διηνεκές, αλλά γιατί ούτε µεσογειακές µεταρρυθµίσεις είχαµε από την επόµενη χρονιά, ούτε µπορούσες να κάνεις µία πολύ απότοµη αλλαγή στις επιδοτήσεις χωρίς άµεση επίπτωση στην τιµή της γης. Αλλά η λογική από τότε, ήταν ότι θα πρέπει να πάµε µακροχρόνια σε ένα περιφερειακό µοντέλο το οποίο στηρίζεται σε καθαρά αγρονοµικά και οικονοµικά κριτήρια που είναι και αντανάκλαση του κόστους ευκαιρίας της γης και της εργασίας, των δύο παραγόντων που πρέπει να λάβεις υπόψη αν θες να κάνεις µία αντικειµενική κατανοµή. Αυτά τα κριτήρια και ανάµεσα στα κράτη µέλη και στο εσωτερικό των κρατών µελλών έχουν πολιτική λογική. Αν έχει τώρα λογική στην Πολιτική, µε κεφαλαίο «Π», είναι ένα άλλο ζήτηµα», τόνισε ο κ. Χανιώτης στην οµιλία του.
