Ίσως σε μια επόμενη τετραετία

Τα περιθώρια παρεµβάσεων ήταν ακόµα µεγαλύτερα στο πεδίο της αγροτικής παραγωγής. Έναν χώρο περιφρονηµένο, κατά γενική οµολογία, ως χώρο στρατηγικής σηµασίας για την οικονοµία. Κι αυτό, παρά τον γαλαντόµο, πρώτο καιρό, συµµετοχής της χώρας στην Ε.Ε. ή και τα γενναία θαλασσοδάνεια προς τους συνεταιρισµούς, ως αντάλλαγµα της κοµµατικής επικυριαρχίας, τόσο στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ όσο και στα ύστερα της Νέας ∆ηµοκρατίας
Μπαίνοντας στον τελευταίο χρόνο διακυβέρνησης από το ιδιότυπο σχήµα των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝ.ΕΛ. καθίσταται σαφές ότι τίποτα από αυτά τα µεγάλα που µπορούσαν να γίνουν δεν έγιναν. Όχι γιατί έφταιξαν τα µνηµόνια, όχι γιατί αυξήθηκαν οι φόροι και οι εισφορές αλλά, γιατί, δεν εκτιµήθηκαν σωστά τα πράγµατα. Ακόµα και στις λίγες περιπτώσεις που κάτι πήγε να γίνει, ο κυβερνητικός µηχανισµός δείλιασε, κάτω από το φόβο του πολιτικού κόστους.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε τόσο νέα κυβέρνηση που να υπολόγιζε, εξ αρχής, τόσο πολύ, το πολιτικό κόστος. Από την πρώτη στιγµή, άµυνα και κινήσεις ψηφοθηρίας. 
Έτσι, δεν καταργήθηκαν, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούµενα, τα ιστορικά δικαιώµατα, δεν αποκαταστάθηκε η τάξη στον ΟΠΕΚΕΠΕ, καθώς δεν ήρθε ποτέ το ΟΣ∆Ε σπίτι του, δεν διασώθηκε, προς όφελος των αγροτών, η συνεταιριστική περιουσία, δεν δόθηκαν κίνητρα για να περάσει η αγροτική γη στους ανθρώπους που την καλλιεργούν, δεν αξιοποιήθηκαν κατάλληλα τα αναπτυξιακά προγράµµατα, δεν χωρίστηκε η χώρα σε παραγωγικές ζώνες, ώστε να διευκολυνθεί ο προγραµµατισµός και η λειτουργία των αγροτικών εκµεταλλεύσεων. Μας τα χρωστάει όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας, για µια… επόµενη τετραετία