Υπάρχουν ορισμένοι οδηγοί ελαιολάδου, οι οποίοι αξιολογούν και κατατάσσουν τα ελαιόλαδα με βάση κάποιο σκορ, ακολουθώντας το παράδειγμα αντίστοιχων οδηγών κρασιού. Εκείνο το ελαιόλαδο με την καλύτερη επίδοση, ας πούμε, εκείνο που καταφέρνει να μαζέψει 99 πόντους, θεωρείται ως «Το Καλύτερο Στον Κόσμο» ή έστω «Tο Εξαιρετικά Παρθένο Ελαιόλαδο της Χρονιάς». Όμως μετά από τόσα χρόνια που καταπιάνομαι με τον NYIOOC, ένα πράγμα έγινε απολύτως ξεκάθαρο στο κεφάλι μου: Το 99 ενός κριτή, είναι το 95 ενός άλλου. Το 92 μιας επιτροπής, ήταν το 96 μιας άλλης.
Όλα είναι εξαιρετικά ελαιόλαδα. Η διαφορά ανάμεσα σε ένα «αδιανόητα καλό ελαιόλαδο» και ένα «τρομακτικά καλό» είναι μια αόριστη έννοια που πηγάζει από τα βάθη των προσωπικών προτιμήσεων ενός δοκιμαστή και υπάρχει ελάχιστη συμφωνία ανάμεσα στους κριτές και τα διάφορα πάνελ και λίγα επιχειρήματα που να πείθουν ότι ένα ελαιόλαδο με σκορ 98 είναι στην πραγματικότητα καλύτερο από ένα που κατάφερε να κερδίσει 97 ή 96.
Η παραγωγή ενός υψηλής ποιότητας ελαιολάδου είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Κάθε παραγωγός που τα καταφέρνει, του αξίζει η αναγνώριση, χωρίς καμία ανυπόστατη ιεράρχηση. Κάθε χρονιά βλέπω τα αποτελέσματα του μεγαλύτερου διαγωνισμού ελαιολάδου παγκοσμίως, και κάθε χρονιά αρνούμαι να δημοσιεύσω τα αποτελέσματα γιατί ξέρω ότι ένα ελαιόλαδο με σκορ 82 αξίζει την ίδια αναγνώριση με ένα που πήρε 88. Και αυτό γιατί ξέρω πως η ίδια επιτροπή που αξιολόγησε νωρίς το πρωί ένα ελαιόλαδο με 78, αργότερα μέσα στην ημέρα μπορεί να βαθμολογήσει το ίδιο ελαιόλαδο με 74. Ένα είναι το συμπέρασμα λοιπόν: Υπάρχουν καλά και τέλεια ελαιόλαδα, και ακόμα και η γραμμή ανάμεσα στο καλό και το τέλειο, μπορεί να προκαλεί σύγχυση.
Στη Νέα Υόρκη, βγάζουμε έναν μέσο όρο από τη βαθμολογία του κάθε κριτή και βαθμολογούμε τα ελαιόλαδα ως Χρυσά, εφόσον καταφέρουν να πάρουν μια μέση βαθμολογία πάνω από 80, και ως Ασημένια, εφόσον η βαθμολογία τους κυμαίνεται ανάμεσα στο 65 και το 79,99. Αξίζει ένας παραγωγός, του οποίου το προϊόν κατάφερε να συλλέξει βαθμολογία 79,75 (Ασημένιο) την ίδια αναγνώριση με κάποιον του οποίου το ελαιόλαδο συνέλεξε 80,15 (Χρυσό); Φυσικά. Και για το λόγο αυτό γιορτάζουμε και δίνουμε δημοσιότητα σε κάθε νικητή. Όλα αυτά είναι εξαιρετικά ελαιόλαδα. Αυτό το οποίο είναι το καλύτερο ώστε να φτάσει στο τραπέζι του καταναλωτή, είναι δική του επιλογή.
Χρειαζόμαστε διαφάνεια και αλήθεια στον τομέα του ελαιολάδου, όχι σύγχυση. «Το καλύτερο ελαιόλαδο του κόσμου» μπερδεύει τον κόσμο και δίνει την εντύπωση ότι πράγματι μπορεί κανείς να ορίσει για τους πάντες, εκείνον τον συγκεκριμένο παραγωγό του οποίου το ελαιόλαδο είναι το καλύτερο. Θα δεχτώ την γνώμη ενός ειδικού ότι ένα ελαιόλαδο είναι τέλειο. Δεν θα δεχτώ τη δήλωση ότι είναι το καλύτερο. Στη Νέα Υόρκη, λοιπόν, χαρακτηρίζουμε κάθε ελαιόλαδο που κερδίζει βραβείο ως «ένα από τα καλύτερα στον κόσμο».
*Ιδρυτής, συντάκτης του Οlive Οil Times και πρόεδρος Νyiooc
