∆ηλαδή να διευκολύνει το παιχνίδι στην αγορά. Σε µια αγορά που προφανώς είναι ελεύθερη, οφείλει ωστόσο να ακολουθεί συγκεκριµένους κανόνες. Αν το µέλι είναι ελληνικό να διατίθεται σαν ελληνικό, αν είναι Κρήτης να µπορεί να γράφει πως είναι Κρήτης. Αν όµως έρχεται από την Κίνα (µεγαλύτερη παραγωγός στον κόσµο µε 462.000 τόνους) να ξέρουµε ότι τρώµε κινέζικο.
Το να φέρνει κανείς φθηνό, πάµφθηνο µέλι από την Κίνα, να το συσκευάζει στην Κρήτη, αναµειγνύοντάς το ενδεχοµένως µε µια µικρή ποσότητα ντόπιου και να το διαθέτει σαν µέλι Κρήτης, είναι απάτη και νόθευση του ανταγωνισµού.
Σε κάποιες µάλιστα περιπτώσεις που γίνεται προσπάθεια για τις όποιες αδυναµίες του «νόθου» προϊόντος, να µεταφέρεται η ευθύνη στους ντόπιους παραγωγούς, είναι κάτι που ξεπερνάει κάθε όριο και εµπίπτει στο κοινό ποινικό δίκαιο. Επιµένουµε στο µέλι γιατί είναι ένα καλό παράδειγµα. Γιατί ο τρόπος µε τον οποίο το διαχειρίζονται κάποιες «βιοµηχανίες» του κλάδου, είναι και ο λόγος για τον οποίο παραµένει καθηλωµένο σε καταστάσεις ευτέλειας. Και επειδή είναι ένα προϊόν µε µοναδικά χαρακτηριστικά σε παγκόσµιο επίπεδο κι αν είχε τύχει ενός καλύτερου ελέγχου από την Πολιτεία και µιας καλύτερης µεταχείρισης από τους συντελεστές της αγοράς θα µπορούσε και να δώσει τεράστιες υπεραξίες στους παραγωγούς και στη χώρα.
Το ίδιο ισχύει βέβαια και για πολλά άλλα προϊόντα, τοπικής ή και εθνικής εµβέλειας. Το ίδιο βλέπουµε να γίνεται αυτές τις µέρες και µε τη Φέτα, όπου µια δράκα συµφερόντων τείνει να επιβάλει τους δικούς της κανόνες σε ένα προϊόν µε τεράστια σηµασία για την εγχώρια κτηνοτροφία και τις ευαίσθητες ισορροπίες των µικρών κοινωνιών των ορεινών όγκων και της υπαίθρου. Κάποια στιγµή, οι ιθύνοντες θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν µετριούνται όλα µε το χρήµα.
Είναι υποχρέωση της Πολιτείας, όχι µόνο να περιφρουρήσει την τάξη στην αγορά, αλλά και να διευκολύνει πολιτικές οι οποίες θα δώσουν προϋποθέσεις για την αναζωογόνηση των τοπικών κοινωνιών.
