Η πανδημία και τα μέτρα περιορισμού της λειτουργίας στον κλάδο της εστίασης, η μειωμένη τουριστική κίνηση και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία, μαζί με ένα ισχυρό κύμα ανατιμήσεων στις πρώτες ύλες και τα υλικά συσκευασίας, κάνουν τη δουλειά των μικροζυθοποιών δύσκολη.
Οι τελευταίες πληροφορίες κάνουν λόγο για μια αύξηση που προσεγγίζει το 50% στις μικρές γυάλινες φιάλες της μπύρας (επιβλήθηκε από 1ης Απριλίου) πράγμα που σημαίνει ότι το κόστος παραγωγής, μόνο εξ αυτού του λόγου, μπορεί να είναι ενισχυμένο έως και 10%. Εικάζεται ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία, χώρα με ηγετική θέση στην αγορά γυαλιού, ωστόσο, τίποτα δεν αποκλείει και τις υπερβολές από τους διακινητές αυτών των προϊόντων. Οι τελευταίοι, βρίσκουν μια καλή αφορμή, αφενός να ξεστοκάρουν αποθέματα, αφετέρου να επωφεληθούν από το κλίμα ανατιμήσεων στην αγορά.
Δεν είναι το ίδιο το κόστος που επωμίζονται αυτό τον καιρό οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες παραγωγής μπύρας και οι αδύναμες μικροζυθοποιίες. Και μόνο το σύστημα επιστροφών που εφαρμόζουν για τις άδειες φιάλες οι μεγάλοι, είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά, στο πεδίο του ανταγωνισμού. Πολλώ μάλλον που στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι «μεγάλοι» κινούνται από καλύτερη διαπραγματευτική θέση έναντι των προμηθευτών, απορροφούν τους κραδασμούς της αγοράς και διατηρούν άλλη σχέση με τα δίκτυα λιανικής.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το επόμενο διάστημα οι συντελεστές του κλάδου της μικροζυθοποιίας θα περάσουν δύσκολα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Οι αντικειμενικοί λόγοι που έφεραν την πρώτη άνοιξη του κλάδου στην Ελλάδα, παραμένουν ισχυροί. Όπως έγινε λίγα χρόνια νωρίτερα με το κρασί, έτσι και στην μπύρα, η χώρα έχει τις προϋποθέσεις ώστε να δημιουργήσει με τον καιρό τουλάχιστον μια μικρή μονάδα παραγωγής σε κάθε νομό. Το επιτρέπουν η γεωγραφία και το μικροκλίμα της κάθε περιοχής και το επιβάλλουν οι καιρικές συνθήκες (μακρύ καλοκαίρι) και το τουριστικό ρεύμα. Άλλωστε, η εμπειρία των τελευταίων δέκα χρόνων έχει δείξει ότι οι καλές προσπάθειες που είναι ταυτισμένες με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου και τις εγχώριες πρώτες ύλες (π.χ. βύνη) μπορούν να ταξιδέψουν ακόμα και στη μακρινή Αυστραλία.
