Στα αγροτικά ζητήµατα, για παράδειγµα, πέραν των ειδικότερων κατευθύνσεων (τι παράγουµε, σε ποιες περιοχές και µε ποιο τρόπο) το θέµα των χρήσεων γης και φυσικά το ιδιοκτησιακό, θα µπορούσε να είναι στις πρώτες φροντίδες της δηµόσιας αρχής.
Οι πιέσεις των συµφερόντων, µικρών και µεγάλων, δεν θα πάψουν ποτέ, ωστόσο µια ανεξάρτητη και υπεύθυνη κεντρική διοίκηση, είναι υποχρεωµένη να οριοθετεί τις χρήσεις γης και να διευκολύνει την κατοχή της ανάλογα µε τις προβλεπόµενες χρήσεις.
Μια τέτοια ξεκάθαρη αντιµετώπιση των πραγµάτων, θα διευκόλυνε την αειφορία και την προστασία του περιβάλλοντος, θα λειτουργούσε υποστηρικτικά στην παραγωγή και αξιοποίηση των εκτάσεων αναλόγως του χαρακτήρα τους και φυσικά, θα συνέβαλε στην ισόρροπη αύξηση της αξίας της γης.
Ειδικότερα σε ότι αφορά τις αγροτικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις, οι συνθήκες διατροφικής ασφάλειας και ανταγωνιστικότητας στο οικονοµικό πεδίο επιτάσσουν µια ολοκληρωµένη στρατηγική χρήσης των παραγωγικών γαιών. Με διευθετήσεις που θα καθιστούν δυνατή την ανάπτυξη της αγροτικής δραστηριότητας, µε αξιοποίηση των κοινοτικών προγραµµάτων και ενσωµάτωση νέων τεχνολογιών ήπιας µορφής (φιλικών προς το περιβάλλον).
Ένα πεδίο οικονοµικής δραστηριότητας που φαίνεται, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, να λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, είναι οι Ανανεώσιµες Πηγές Ενέργειας. Η όλο και µεγαλύτερη συγκέντρωση αυτής της δραστηριότητας σε λίγα και ισχυρά χέρια, δείχνει να λειτουργεί ισοπεδωτικά στις χρήσεις γης και υπονοµευτικά σε πολλές περιπτώσεις προς την οµαλή υποστήριξη της αγροτικής παραγωγής.
Το ανάγλυφο τοπίο της Ελλάδας και οι δυνατότητες που υπάρχουν για εγκατάσταση µονάδων ΑΠΕ σε άγονες και αναξιοποίητες (από κάθε άποψη) εκτάσεις, θα ‘πρεπε να προσανατολίσει, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, τα έργα στις εν λόγω περιοχές. Αντ’ αυτού βλέπουµε δυναµική διείσδυση των ΑΠΕ και κατά κύριο λόγο των φωτοβολταϊκών πάρκων σε γη υψηλής παραγωγικότητας. Και µάλιστα χωρίς κάποιο σχέδιο για µεικτή χρήση αυτών των γαιών.
∆ιαµεσολαβητές και εκπρόσωποι µεγάλων επιχειρήσεων από τον κλάδο της ενέργειας περιδιαβαίνουν τα χωριά, διερευνώντας τη δυνατότητα πρόσβασης σε παραγωγικά αγροτεµάχια, προσφέροντας στις περισσότερες περιπτώσεις ανταλλάγµατα (συνήθως ενοίκια) τα οποία είναι 4 και 5 φορές µεγαλύτερα αυτών που η πραγµατική αγορά προσφέρει για την ανάπτυξη αγροτικής δραστηριότητας.
Αυτές οι προσφορές, πέραν της περιβαλλοντικής αλλοίωσης την οποία επιφέρουν, επιδρούν απαξιωτικά στο νόηµα της αγροτικής παραγωγής, καλλιεργώντας το πνεύµα της ήσσονος προσπάθειας.
Μια 15ετία περίπου, µετά το πρώτο κύµα ανάπτυξης των ΑΠΕ στην Ελλάδα, χρειάζεται επαναπροσδιορισµός της κατάστασης και ένας προγραµµατισµός στη βάση αρχών που θα διευκολύνει τη µετάβαση στις ήπιες µορφές ενέργειας, δεν θα υπονοµεύει την ανάπτυξη της αγροτικής δραστηριότητας και θα προάγει το δηµόσιο συµφέρον. Τρόποι υπάρχουν, όπως και παραδείγµατα οργανωµένης υποστήριξης ή και συνύπαρξης αγροτικής παραγωγής µε ΑΠΕ σε δηµιουργική βάση.
