Σε µια εποχή που ο ανταγωνισµός είναι έντονος, οι διακυµάνσεις µικρές και τα περιθώρια κέρδους ελάχιστα, οι ανακατατάξεις στο διεθνές εµπόριο είναι µεγάλες. Ενισχύονται βέβαια από µονοµερείς αποφάσεις σαν και αυτές που πυροδότησε ο πρόεδρος Τραµπ πριν από ένα χρόνο περίπου, εκείνες µε τις οποίες απάντησε η Κίνα, καθώς και αυτές µε τις οποίες η Ευρώπη µπαίνει και αυτή δυναµικά στον φαύλο κύκλο των δασµολογικών επιθέσεων που οδηγούν σε νέες αβεβαιότητες. Το µοµέντουµ ευνοεί ορισµένους, όπως για παράδειγµα η Βραζιλία η οποία έσπευσε να καλύψει το αµερικανικό κενό στην Κίνα µε την δική της σόγια και βαµβάκι, ή οι χώρες της Μαύρης Θάλασσας που αύξησαν τις αποστολές σιτηρών τους και εξασφάλισαν συν τοις άλλοις ελκυστικότερες τιµές.
Φαίνεται από αυτά ότι ο συσχετισµός δυνάµεων στην παγκόσµια οικονοµία αλλάζει, οι λυκοφιλίες διαλύονται ή µάλλον δείχνουν την πραγµατική τους υπόσταση, που υπόκειται στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Τώρα αν αυτό δεν είναι προσχεδιασµένο για να ταρακουνηθούν τα νερά του παγκόσµιου εµπορίου, τότε απλώς εµφανίζεται και µεγεθύνεται µια απειλή από την οποία οι ανίσχυροι θα βγουν χαµένοι.
Όλο αυτό έρχεται και στη χώρα µας, καθώς διαµορφώνονται ή βρίσκονται υπό διαµόρφωση νέες συνθήκες σε αγορές συγκεκριµένων αγροτικών προϊόντων, στις οποίες είχε µε κόπο αποκτηθεί µια αξιόλογη θέση που τώρα απειλείται.
Η υπόθεση ξεκινά µε την ελιά, το περασµένο καλοκαίρι, όταν η Ουάσιγκτον επικαλούµενη παράνοµες επιδοτήσεις της ΚΑΠ, αύξησε τους δασµούς για τις ισπανικές επιτραπέζιες ελιές. Τα απόνερα των µέτρων αυτών, ακουµπούν και την Ελλάδα, αφού παράλληλα οι ΗΠΑ επέβαλαν αυστηρότερους φυτοϋγειονοµικούς ελέγχους, αποκλείοντας προς εξαγωγή ποσότητες ελληνικής επιτραπέζιας ελιάς. Στην συνέχεια ήρθε η απειλή για τη φέτα, η οποία πέρα από τα προβλήµατα που βιώνει ούτως ή άλλως λόγω της καταστρατήγησης του ΠΟΠ, βρίσκεται και αυτή κάτω από την δαµόκλειο σπάθη των δασµών, αν και προσωρινά όπως έγινε γνωστό λύθηκε προσωρινά το θέµα, µε διπλωµατικό τρόπο.
