Μετά από πολλαπλές εισαγωγές του στο νοσοκομείο τον τελευταίο μήνα και λόγω της επιβαρυμένης υγείας του λόγω καρδιακών προβλημάτων, νικήθηκε τελικά από τον κορωνοϊό και απεβίωσε στο οικογενειακό του σπίτι στην Οτόν, στην κεντρική Γαλλία.
Ο VGE εξελέγη πρόεδρος επικρατώντας του Φρανσουά Μιτεράν, σε μια Γαλλία που ενταφίαζε τριάντα χρόνια οικονομικής ακμής και προσπαθούσε ακόμα να χωνέψει τον Μάη του ’68.
Ο Ντ’ Εστέν, καθαρό προϊόν της γαλλικής ελίτ, έγινε για πρώτη φορά μέλος της κυβέρνησης το 1959· ήταν υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Δήμαρχος της Σαμαλιέρ, του πολιτικού οχυρού του στην Ωβέρνη, επισκίασε τον Ζακ-Σαμπάν Ντελμάς για να μετατραπεί σε αδιαφιλονίκητο ηγέτη της γαλλικής δεξιάς ως την εκλογική του νίκη το 1974.
Παρά τα δυναμικές πρωτοβουλίες του στην αρχή της προεδρίας του, ο Ντ’ Εστέν θα βρισκόταν αντιμέτωπος με την πρώτη του κρίση το 1976, που ακολούθησε την παραίτηση του τότε πρωθυπουργού του, Ζακ Σιράκ. Η πτώση της δημοτικότητας του συνεχίστηκε με την στροφή του σε πιο συντηρητικές πολιτικές θέσεις καθώς επίσης και με την σκιά σκανδάλων, την επιβράδυνση της γαλλικής οικονομίας μετά την πετρελαϊκή κρίση, την ύποπτη αυτοκτονία του υπουργού του Ρομπέρ Μπουλάν, και με τα διαμάντια που του πρόσφερε ο ηγέτης της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας Ζαν-Μπεντέλ Μποκασά.
Τη 10η Μαΐου 1981, και με έκπληξή του, ηττήθηκε με διαφορά ενός εκατομμυρίου ψήφων από τον Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος αριστερός πρόεδρος της 5ης γαλλικής Δημοκρατίας, που εγκαθιδρύθηκε το 1958.
Έπειτα από μια αποχώρηση που χαράχτηκε στη μνήμη πολλών για την άδεια καρέκλα που απέμεινε στο πλάνο μετά το τελευταίο του προεδρικό διάγγελμα, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν πέρασε βαθιά κατάθλιψη. Αυτό που θυμόταν περισσότερο, θα έγραφε το 2006, δεν ήταν «η ταπείνωση», αλλά κάτι πολύ πιο οδυνηρό: «η απόγνωση του να αφήνεις το έργο σου ανολοκλήρωτο».
Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος και οι πολιτικές του πέρασαν σιγά σιγά σε λήθη, στα τέλη του 1990, ο πρώην αρχηγός του κράτους, ευρωβουλευτής από το 1989 ως το 1993, πεπεισμένος ευρωπαίος, θα επιδίωκε μολαταύτα να επιτύχει έναν τελευταίο μεγαλεπήβολο στόχο, να εκλεγεί πρόεδρος της Ευρώπης, κάτι που δεν κατάφερε μετά την απόρριψη του ευρωσυντάγματος.
Πηγή: ΑΠΕ, AFP
