Αλλά, όπως παρατηρεί ο Κillian Fox στον Observer, η ιδέα να συνοδεύσουν τα κρασιά τους που έχουν χαρακτήρα με αυτές τις ετικέτες βρήκε ανταπόκριση και τώρα τραβούν την προσοχή στα ράφια όλο του κόσμου. «Πολλοί μας αντέγραψαν», διαπιστώνει ο Eduard.
Παραδοσιακά οι ετικέτες είναι μέσο για να επικοινωνούνται πληροφορίες σχετικά με τον παραγωγό, το μέρος και τη χρονιά παρασκευής, την ποικιλία ενώ οι εικόνες των πύργων και των αμπελώνων έρχονται σε δεύτερο πλάνο.
Cape Rock
Σήμερα, παράλληλα με τη διάδοση της χειροποίητης (artisanal) και χαμηλής παρέμβασης (low-intervention) οινοποίηση, οι ετικέτες γίνονται πιο ευρηματικές και ζωηρές, στηριζόμενες περισσότερο στην εικόνα και λιγότερο στις λέξεις για να μεταφέρουν τα χαρακτηριστικά του ποτού που βρίσκεται στο μπουκάλι. Κάποιες είναι μαξιμαλιστικές, καταλαμβάνοντας τον χώρο με κολάζ τύπου πανκ και σλόγκαν ενώ άλλες περιορίζουν την αναγνωρισιμότητά τους στην αγορά μέσω μιας βασικής υπογραφής, ενός αφηρημένου σχεδίου ή μιας ομάδας προσώπων.
«Τα πράγματα ανοίγουν σε ό,τι αφορά τα είδη κρασιού, τις φιλοσοφίες, την ετικέτα. Και γιατί όχι; Από τη μια, πρόκειται για καλή εξέλιξη. Από την άλλη, θεωρώ ότι ίσως ορισμένα από τα κρασιά και οι ετικέτες τους παραείναι παιχνιδιάρικα, μόνο και μόνο για να τραβήξουν την προσοχή και να προκαλέσουν. Για μας, δεν έχει να κάνει με το να δείχνει κανείς διαφορετικός. Στο τέλος της ημέρας, η ποιότητα του κρασιού χρειάζεται να είναι άψογη. Η ετικέτα αποτελεί θέμα δευτερεύουσας σημασίας» καταλήγει ο Eduard.
Πηγή: Observer, theguardian.com
