Μια τέτοια πρόβλεψη, δύναται να προκαλέσει οικονοµική ασφυξία σε πολλές επιχειρήσεις του κλάδου οδηγώντας τες είτε σε κλείσιµο ή σε υπέρογκες επενδύσεις για µεγαλύτερο σύστηµα ζυθοβραστηρίου, όταν οι περισσότερες έχουν ξεκινήσει τη λειτουργία τους την τελευταία τριετία.
To σχέδιο απόφασης Παπανάτσιου µε τίτλο: «Όροι και προϋποθέσεις για την παραγωγή ζύθου και προϊόντων ζύθου, τη λειτουργία των οικείων µονάδων παραγωγής, ως και τηρητέες διατυπώσεις και διαδικασίες για τον έλεγχο και την εποπτεία οικείων µονάδων παραγωγής», έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων σε µικροζυθοποιούς και παραγωγούς βύνης, όπου για τους τελευταίους ορίζει ως υποχρέωση τη σύνδεση τους µε ζυθοποιεία, προκαλώντας επί της ουσίας «κλείσιµο» του επαγγέλµατος του βυνοποιού.
Μάλιστα, όπως παρατηρούν µε θυµό στην Agrenda εκπρόσωποι του κλάδου, µε γνώση επί του εγγράφου, µε το εν λόγω σχέδιο ουσιαστικά επανέρχεται σε ισχύ το Βασιλικό ∆ιάταγµα του 1923, καταργώντας και όποιες αλλαγές έγιναν από το 1992 µέχρι σήµερα αν δει κανείς µε προσοχή τα 17 άρθρα της απόφασης.
Στο μεταξύ, μετά τις αντιδράσεις, το υπουργείο Οικονομικών «μαζεύει» το θέμα αναφέροντας με σχετική ανακοίνωση, πως καμία σχετική πρόταση τροποποίησης δεν έχει γίνει αντικείμενο επεξεργασίας από το υπουργείο και πως παραμένει πάντα ανοιχτό σε διάλογο με τους αρμόδιους φορείς.
«Με αφορμή δημοσιεύματα που προέκυψαν για δήθεν παρεμβάσεις του υπουργείου Οικονομικών στην αγορά του ζύθου με τροποποιήσεις του νομοθετικού και κανονιστικού πλαισίου, διευκρινίζεται ότι:
- Καμία σχετική πρόταση τροποποίησης δεν έχει γίνει αντικείμενο επεξεργασίας από το υπουργείο Οικονομικών,
- Καμία πρόταση τροποποίησης δεν έχει περιέλθει σε γνώση του υπουργείου.
Το υπουργείο Οικονομικών παραμένει πάντα ανοιχτό σε διάλογο με τους αρμόδιους φορείς.», αναφέρει η σχετική ανακοίνωση.
Σηµεία που χρήζουν σχολιασµού
Ιδιαίτερα δυσχερής κρίνεται για τα µικρά ζυθοποιεία που παραλαµβάνουν και διαχειρίζονται τη βύνη µε σακιά 25 έως 50 κιλών και τροφοδοτούν χειρωνακτικά µικρούς µύλους άλεσης, η ύπαρξη σφραγισµένου ζυγού µε δυνατότητα αυτόµατης καταγραφής και σφραγισµένου µετρητή στον µύλο άλεσης µε δυνατότητα αυτόµατης καταγραφής (άρθρο 3 παρ 1 α&β). Αυτό συνεπάγεται ένα πολύ µεγάλο κόστος σε µικρούς παραγωγούς (< 10.000 hl παραγωγής µπύρας ετησίως), χωρίς καµία εξαίρεση, για καταµέτρηση της αναλωθείσας βύνης.
Στο άρθρο 3 παρ 1β αφενός επιβάλλεται η ύπαρξη δυο διακριτών δεξαµενών, και αφετέρου περιορίζεται η συνολική χωρητικότητα του δοχείου βρασµού στα 10 hl. Συνήθως ένα µικροζυθοποιείο έχει ένα ζυθοβραστήριο 2 έως 4 δοχείων. Στα µικρά ζυθοβραστήρια συνήθως χρησιµοποιείται για λόγους κόστους η επιλογή των 2 δοχείων, όπου η δεξαµενή εκχύλισης και βρασµού ζυθογλεύκους είναι κοινή.
Παρότι η φορολογητέα ύλη είναι η έτοιµη µπύρα, η απόφαση υποχρεώνει σε ογκοµέτρηση του ηµιετοίµου προιόντος που βρίσκεται σε δεξαµενες σίτευσης – ωρίµανσης. Το κόστος ογκοµέτρησης από εξωτερικό φορέα είναι υπέρογκο.
Αναλυτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα Agrenda που κυκλοφορεί το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου