Μπορούμε να πούμε ότι η αμφιβολία διατηρεί άθικτο το ενδιαφέρον για τον κόσμο, για την έκβαση των πραγμάτων και της κάθε συνομιλίας.
Αντίθετα, η κακοπιστία έχει ήδη αποφανθεί πως σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί και ότι ο άλλος σίγουρα θα μας τη «φέρει».
Η αμφιβολία έχει πάντα όρεξη να ψάξει το αντικείμενό της, να ξαναδιαβάσει τα κείμενα, να διατυπώσει καινούργιες ερωτήσεις και να εξετάσει τις απαντήσεις.
Η κακή πίστη διαγράφει εκ των προτέρων και απότομα. Είναι σαν να σου έχει μαυρίσει η καρδιά εξαρχής και όχι στην πορεία ή όταν συμβεί κάποιο ατυχές επεισόδιο…
Νικόλας Σεβαστάκης
Το Βήμα, 10 Ιουνίου 2018
Η επίκληση της εισαγωγής στην παραπάνω ανάλυση, η οποία, στις μέρες μας, δείχνει να έχει ευρύ πεδίο εφαρμογής, ταιριάζει «γάντι» με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στους αγροτικούς συνεταιρισμούς.
Η αμφιβολία που ίσως είναι και φυσικό να υποφώσκει κατά καιρούς, τόσο για τα πρόσωπα που ασκούν διοίκηση όσο και για τον ίδιο το θεσμό, έχει δώσει τη θέση της σε μια βαριά σκιά κακοπιστίας, όπου κανείς δεν έχει διάθεση για τίποτα.
Ακόμα και στις λίγες περιπτώσεις που κάτι πάει να γίνει, ο υπονομευτικός λόγος όσων απέχουν επιδρά καταλυτικά στην έκβαση των εγχειρημάτων συλλογικής δράσης.
Εξήγηση για το φαινόμενο υπάρχει, καθώς την «κερκόπορτα» του κομματισμού που αποδυνάμωσε τις συνεταιριστικές οργανώσεις, εκμεταλλεύεται απροκάλυπτα αυτό τον καιρό ένα πλέγμα ιδιωτικών συμφερόντων, το οποίο, με πεδίο αναφοράς το ΟΣΔΕ, επηρεάζει καταστάσεις, εκθέτει πρόσωπα και θεσμούς, στερώντας εν τέλει κάθε ικμάδα δημιουργικής δράσης και αξιοπιστίας των οργανώσεων.
Η ιστορία, ωστόσο, έχει δείξει ότι σε χώρες με τα δομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής γεωργίας (μικρός κλήρος και πανσπερμία προϊόντων), χωρίς συνεταιρισμούς ή τουλάχιστον ισχυρές ομάδες παραγωγών, δεν πας πουθενά. Για να καμφθεί, ωστόσο, η κακή πίστη, χρειάζεται να εξοντωθούν πρώτα… τα παράσιτα!
Γιάννης Πανάγος
