Όταν ο δάσκαλος γίνεται αγρότης

Από τη µια η οικονοµική πίεση την οποία υφίστανται εργαζόµενοι και συνταξιούχοι ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα κι από την άλλη η όλο και µεγαλύτερη αίγλη την οποία φαίνεται να κερδίζει χρόνο µε το χρόνο η ενασχόληση µε την πρωτογενή παραγωγή, σπρώχνουν κόσµο στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το πεδίο είναι ακόµα θολό από την άποψη ότι πολλοί εξ αυτών δεν έχουν ξεκάθαρη ιδιότητα, ενδεχοµένως να µην έχουν ακόµα καταγραφεί ούτε στα στοιχεία του ΟΣ∆Ε, ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, από τη στιγµή που δεν υποχρεώνονται δεν θα ήθελαν να κάνουν αισθητή τη νέα τους δραστηριότητα και για φορολογικούς λόγους

Κατ’ αρχήν, η εξέλιξη αυτή δεν είναι εκ προοιµίου αρνητική. ∆εν είναι ελληνικό φαινόµενο η ζωηρή παρουσία ετεροεπαγγελµατιών στο πεδίο της αγροτικής δραστηριότητας, άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι πολλοί από τους νεοφώτιστους ετεροεπαγγελµατίες αγρότες, συχνά αντιµετωπίζουν µε µεγάλο ζήλο αυτού του είδους την ενασχόληση και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο παραγωγικό αποτέλεσµα τα καταφέρνουν αρκετά καλά.

Το ζητούµενο σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ενσωµάτωση του «νέου αίµατος» στις τάξεις των επαγγελµατιών του χώρου και η θετική τους συµβολή στη λειτουργία της αντίστοιχης αγοράς µε βάση το προϊόν το οποίο παράγουν. ∆εν είναι λίγες οι φορές που οι όψιµοι αγρότες αρνούνται την προσαρµογή στο υπάρχον πλαίσιο, επιλέγουν δικό τους δρόµο στην άσκηση της δραστηριότητας, µε αποτέλεσµα κάποιες φορές να µην γίνονται αποδεκτοί από την υπόλοιπη αγροτική κοινωνία µε τη αιτίαση µάλιστα ότι χαλάνε την πιάτσα

Σηµειωτέον ότι οι νέες αφίξεις ετεροεπαγγελµατιών έρχονται να προστεθούν στους παλιούς κατόχους και τύποις µόνο διαχειριστές αγροτικών εκτάσεων, οι οποίοι ανήκουν στην περιβόητη κατηγορία των «αγροτών του καναπέ» που ήδη έχει σωρεύσει δεινά στην εξέλιξη της αγροτικής δραστηριότητας και του αγροτικού επαγγέλµατος
Γιάννης Πανάγος