Στη διαπίστωση αυτή καταλήγει, μεταξύ άλλων, μελέτη της κίνησης για μια παγκόσμια οργάνωση της γεωργίας (Momagri) με θέμα τις «Πολιτικές για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης αστάθειας των γεωργικών αγορών» που ετοιμάστηκε για την Διεθνή Σύνοδο Κορυφής των Συνεταιρισμών του 2014.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με τις βασικές οικονομικά ισχυρές χώρες του πλανήτη, είναι η μόνη που έχει αποσυνδέσει τις ενισχύσεις από την παραγωγή, υπακούοντας στις – μη επικυρωμένες – συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, γεγονός που καθιστά ευάλωτο τον αγροτικό τομέα στις έντονες διακυμάνσεις που παρουσιάζουν οι αγορές των αγροτικών προϊόντων.
Αντίθετα, για χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Βραζιλία, η Κίνα και ο Καναδάς, η συνολική ανάπτυξη της κρατικής στήριξης που χορηγούν σε γεωργικές εργασίες πιστοποιεί την οικονομική και στρατηγική σημασία που αποδίδουν στον γεωργικό τομέα τους.
Όπως τονίζεται στην περίληψη της μελέτης, οι πολλαπλές κρίσεις που εμφανίστηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 - ιδιαίτερα εκείνες στους τομείς των οικονομικών, των χρηματιστηριακών και των τροφίμων - σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες προκλήσεις που οφείλονται στην αλλαγή του κλίματος έχουν επανατοποθετήσει την γεωργία στο επίκεντρο των διεθνών κυβερνητικών πολιτικών.
Ωστόσο, σήμερα, η διεθνής συνεργασία στον τομέα της γεωργίας είναι ανεπαρκής, δεδομένου ότι δεν υπάρχει μια ενιαία ομπρέλα σε επίπεδο πολιτικής, παρά τον μεγάλο αριθμό των εμπλεκομένων Διεθνών Οργανισμών. Επιπρόσθετα, δεν υπάρχει φορέας πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων και για την υλοποίηση αποτελεσματικής διεθνούς συνεργασίας.
Εν κατακλείδι, η αστάθεια των τιμών, η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία, ο αυξανόμενος αριθμός των διμερών συμφωνιών και διαφωνιών σχετικά με την αύξηση των γεωργικών πολιτικών που εφαρμόζονται από τις βασικές οικονομικές δυνάμεις του κόσμου, απαιτούν σύμφωνα με τη μελέτη την δημιουργία ενός Παγκόσμιου Συμβουλίου Επισιτιστικής Ασφάλειας, στα πρότυπα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
