Δεύτερον, γιατί, μιλάμε για το 5ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, επομένως δεν ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα.
Τρίτον, γιατί, παρά την μεγάλη καθυστέρηση, στα λίγα προγράμματα που έχουν βγει δεν προκύπτει και καμιά σπουδαία αναθεώρηση στον τρόπο προσέγγισης.
Μέσα σ’ αυτό το γενικότερα θολό τοπίο πολιτικής και οικονομίας που επικρατεί, άλλοι υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση περιμένει τις εκλογές για να κάνει τις προκηρύξεις, άλλοι επιμένουν ότι επιδιώκει να διασυνδεθεί με τα «νέα τζάκια» στον επιχειρηματικό στίβο, άλλοι διαδίδουν ότι τα χρήματα έχουν φαγωθεί, επομένως άδικα περιμένουμε.
Κατά την ταπεινή μας άποψη, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ευσταθεί. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί έχει να κάνει με την «κακοδαιμονία» της δημόσιας διοίκησης και μόνο κατά συνέπεια με την άρνηση της πολιτικής ηγεσίας να αναλάβει ολοκληρωτικά την ευθύνη, προκειμένου να «τρέξουν» όπως – όπως τα δυνάμενα να «τρέξουν» υπ’ αυτές τις συνθήκες προγράμματα.
Ο υφέρπων συγκεντρωτισμός, η αδυναμία των υπουργείων να πάρουν πάνω τους την υπόθεση, η υπονόμευση των παράλληλων δομών (π.χ. διαχειριστικές αρχές), η έλλειψη εμπιστοσύνης στις Περιφερειακές Υπηρεσίες, η αδυναμία στους κρατικοδίαιτους συνδαιτυμόνες και ο φόβος απέναντι στους ιδιώτες τεχνικούς συμβούλους, γίνονται ένα κουβάρι που κρατάει και την τελευταία ελπίδα ανάσχεσης της ελληνικής οικονομίας σε χειμέρια νάρκη.
Γιάννης Πανάγος
