«Που να µπαίνεις να µαζεύεις, οι φόροι είναι στο… Θεό και το περιθώριο κέρδους χαµηλό. Άσε που δεν τις περιποιήθηκα, λόγω δυσπραγίας, όσο έπρεπε και µου της έφαγαν οι αρρώστιες», είναι η µόνιµη επωδός κυρίως ετερο-επαγγελµατιών, που δεκαετίες µάζευαν ελιές, για να συµπληρώσουν το εισόδηµά τους. Και η διαφορά στις ελαιοπαραγωγικές περιοχές είναι ορατή δια γυµνού οφθαλµού, καθώς άλλες χρονιές τέτοια εποχή οι εργάτες ήταν «κρεµασµένοι» από τα κλωνάρια και τίναζαν τον καρπό. Πλέον, κυριαρχεί µια εκκωφαντική ησυχία, µε εξαιρέσεις, βέβαια, ανθρώπων που συνεχίζουν να επενδύουν
Η ησυχία αυτή ενίοτε σπάει από τους ιδιοκτήτες των λιοστασιών, οι οποίοι ξορκίζουν τα φορολογικά µέτρα. «Θα τις αφήσω να µαυρίσουν και µετά θα τις πάω στο λιοτρίβι να βγάλω λάδι», λένε πολλοί, ενώ άλλοι µαζεύουν άκριτα καρπό, ακόµη και τις άγουρες, καθώς, όπως εξηγούν, «δεν έχει σηµασία, αν θα είναι άγουρες ή γινωµένες, αφού θα καταλήξουν για ελαιόλαδο». Και το αποτέλεσµα ποιο είναι; Η χώρα κινδυνεύει να απωλέσει το πλεονέκτηµά της στον τοµέα της βρώσιµης ελιάς, οι παραγωγοί να πάνε στο ταµείο ανεργίας και µια πλειάδα επαγγελµατιών (εργάτες, µεσίτες, έµποροι, οργανώσεις), να οδεύουν σε τέλµα
∆υσάρεστη είναι η θέση των συνεταιριστικών οργανώσεων, όπως η ΕΑΣ Αγρινίου, µε δραστηριότητα στην ελαιοκοµία. Οι άνθρωποί της θορυβηµένοι από την εικόνα των λιοστασιών αναζήτησαν ετερο-επαγγελµατίες, οι οποίοι εξήγησαν πως «ο συνδυασµός φόρων και κόστους συγκοµιδής, καθιστά την είσοδό µας στο λιοστάσι απαγορευµένη». Πολλοί εξ αυτών είπαν µάλιστα ότι θα πάνε κάποια στιγµή, όταν λαδώσουν καλά οι ελιές, µόνο και µόνο για να βγάλουν λάδι για οικογενειακή χρήση, αλλά και για να πουλήσουν µερικούς τενεκέδες. Φυσικά, η χύµα διακίνηση ελαιολάδου, προβλέπεται να οργιάσει, ενισχύοντας την παραοικονοµία
«Αυτήν ενισχύει η κυβέρνηση, που όσο κι αν διατείνεται για το αντίθετο, το αποτέλεσµα την διαψεύδει. Το µεγαλύτερο ποσοστό του καρπού, δηλαδή, θα µείνει στα δέντρα. Και θα σαπίσει αργότερα κάτω από αυτά», καταλήγουν από την Ένωση Αγρινίου.
Η ησυχία αυτή ενίοτε σπάει από τους ιδιοκτήτες των λιοστασιών, οι οποίοι ξορκίζουν τα φορολογικά µέτρα. «Θα τις αφήσω να µαυρίσουν και µετά θα τις πάω στο λιοτρίβι να βγάλω λάδι», λένε πολλοί, ενώ άλλοι µαζεύουν άκριτα καρπό, ακόµη και τις άγουρες, καθώς, όπως εξηγούν, «δεν έχει σηµασία, αν θα είναι άγουρες ή γινωµένες, αφού θα καταλήξουν για ελαιόλαδο». Και το αποτέλεσµα ποιο είναι; Η χώρα κινδυνεύει να απωλέσει το πλεονέκτηµά της στον τοµέα της βρώσιµης ελιάς, οι παραγωγοί να πάνε στο ταµείο ανεργίας και µια πλειάδα επαγγελµατιών (εργάτες, µεσίτες, έµποροι, οργανώσεις), να οδεύουν σε τέλµα
∆υσάρεστη είναι η θέση των συνεταιριστικών οργανώσεων, όπως η ΕΑΣ Αγρινίου, µε δραστηριότητα στην ελαιοκοµία. Οι άνθρωποί της θορυβηµένοι από την εικόνα των λιοστασιών αναζήτησαν ετερο-επαγγελµατίες, οι οποίοι εξήγησαν πως «ο συνδυασµός φόρων και κόστους συγκοµιδής, καθιστά την είσοδό µας στο λιοστάσι απαγορευµένη». Πολλοί εξ αυτών είπαν µάλιστα ότι θα πάνε κάποια στιγµή, όταν λαδώσουν καλά οι ελιές, µόνο και µόνο για να βγάλουν λάδι για οικογενειακή χρήση, αλλά και για να πουλήσουν µερικούς τενεκέδες. Φυσικά, η χύµα διακίνηση ελαιολάδου, προβλέπεται να οργιάσει, ενισχύοντας την παραοικονοµία
«Αυτήν ενισχύει η κυβέρνηση, που όσο κι αν διατείνεται για το αντίθετο, το αποτέλεσµα την διαψεύδει. Το µεγαλύτερο ποσοστό του καρπού, δηλαδή, θα µείνει στα δέντρα. Και θα σαπίσει αργότερα κάτω από αυτά», καταλήγουν από την Ένωση Αγρινίου.
