Οι τελευταίες καταγραφές θέλουν την εντατική γεωργία, δηλαδή τις δενδρώδεις καλλιέργειες, τα κηπευτικά και, φυσικά, τα θερµοκήπια, να καταλαµβάνουν συνεχώς όλο και περισσότερο χώρο στον ελληνικό παραγωγικό χάρτη, παρά το γεγονός ότι οι εν λόγω επιλογές απαιτούν µεγαλύτερα επενδεδυµένα κεφάλαια και ειδικά στον τοµέα των δένδρων προϋποθέτουν και µεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα απόδοσης.
Έγκυροι παρατηρητές των εξελίξεων στην ελληνική γεωργία επιµένουν ότι οι τελευταίες αλλαγές στην ΚΑΠ έχουν απελευθερώσει δυνάµεις στην κατεύθυνση της καλύτερης αξιοποίησης του συνόλου των παραγωγικών γαιών, ενώ η δεδοµένη στροφή στις ανάγκες της αγοράς (ζήτηση) καθιστά αυτονόητο τον προσανατολισµό σε προϊόντα τα οποία έχουν άµεση αναφορά στη διατροφή.
Η εξέλιξη αυτή ενισχύεται ως γνωστόν από τις συνεχείς αλλαγές στο διατροφικό µοντέλο των σύγχρονων κοινωνιών, όπως επίσης και από τη βελτίωση του οικονοµικού επιπέδου, άρα και της ενίσχυσης της καταναλωτικής ζήτησης, για αγροτικά προϊόντα, στις µεγάλες αναπτυσσόµενες χώρες της Ασίας και της Λ. Αµερικής.
Η επιτάχυνση της παραπάνω διαδικασίας στην Ελλάδα έχει να κάνει και µε τις συνθήκες κρίσης που βιώνει η χώρα µας τα τελευταία χρόνια και που κάνουν όλο και πιο ζωηρή την ανάγκη αναζήτησης ενός νέου παραγωγικού µοντέλου, το οποίο θα αξιοποιεί τα συγκριτικά γεωφυσικά πλεονεκτήµατα της χώρας µας και µέσα από την ενδυνάµωση της ποιοτικής γεωργίας θα αµβλύνει τα όποια µειονεκτήµατα επιφέρει ο µικρός πολυτεµαχισµένος αγροτικός κλήρος.
Κάθε καλλιέργεια θέλει τον τόπο της για να βγάλει υπεραξία στη σοδειά
Η ραγδαία ανάπτυξη που γνωρίζουν τον τελευταίο καιρό δαπανηρές καλλιέργειες, όπως είναι τα κεράσια στην Μακεδονία και στην Αρκαδία, τα ακτινίδια στην Πιερία και στις εκβολές του Πηνειού και του Νέστου, τα επιτραπέζια σταφύλια στην Κορινθία, στην Καβάλα και τελευταία στη Λάρισα (δήµος Κιλελέρ), είναι παραδείγµατα που βεβαιώνουν µια επίµονη προσπάθεια των αγροτών να ταιριάξουν τα πλεονεκτήµατα του τόπου τους µε συγκεκριµένες καλλιέργειες που έχουν αγορά, εξασφαλίζουν µεγαλύτερες στρεµµατικές αποδόσεις και δηµιουργούν προϋποθέσεις για καλύτερη συµµετοχή στην αλυσίδα της υπεραξίας.
Το τελευταίο προϋποθέτει βέβαια συστηµατικότερη προσπάθεια σε συλλογικά σχήµατα που µπορούν να συνδέσουν την παραγωγή µε την συσκευασία ή ακόµα και µε τη διακίνηση των παραγόµενων προϊόντων και γι’ αυτό στις νέες κυρίως γενιές αγροτών υπάρχει έντονο ενδιαφέρον τόσο για το θεσµικό πλαίσιο που διέπει αυτού του είδους τις συλλογικές προσπάθειες, όσο και για τα χρηµατοδοτικά προγράµµατα του τοµέα της αγροτικής ανάπτυξης που µπορούν να χρηµατοδοτήσουν ενδιαφέρουσες επιχειρηµατικές δράσεις στο συγκεκριµένο τοµέα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση δεν είναι λίγοι οι νέοι κυρίως αγρότες που προβάλλουν σοβαρές ενστάσεις για το «τσουβάλιασµα» το οποίο επιχειρείται εκ νέου µε τα φορολογικά µέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και τα οποία δεν αξιοποιούν τα «φορολογικά εργαλεία» που θα µπορούσαν να τονώσουν την ανάπτυξη (βλέπε σχετικό άρθρο σελίδες 26-31).
Αναφέρεται για παράδειγµα ότι ο όρος του «κατά κύριο επάγγελµα αγρότη» που εφηύρε η κυβέρνηση προκειµένου να διευκολύνει τη διαπραγµατευτική της προσπάθεια µε τους δανειστές ή ακόµα και για να αµβλύνει τις αντιδράσεις στις τάξεις του αγροτικού κόσµου δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για τις προσεγγίσεις που θα πρέπει να γίνουν στο αγροτικό ζήτηµα. Είναι ευκαιρία, οι επιταγές των εταίρωνγια εξορθολογισµό της κατάστασης στη φορολογία αγροτών να αποτελέσει την αφετηρία για ενδυνάµωση της παραπάνω διαδικασίας, δηλαδή της στροφής στην απαιτητική γεωργία προδιαγραφών, έτσι ώστε να δοθούν κίνητρα για συστηµατική αξιοποίηση της αγροτικής γης σε νησιωτικές και ορεινές περιοχές, οι οποίες θα µπορούσαν να αξιοποιηθούν για την παραγωγή συγκεκριµένων προϊόντων υψηλής προστιθέµενης αξίας, δηµιουργώντας ένα άλλο οικονοµικό και κοινωνικό περιβάλλον σ’ αυτές τις περιοχές. Ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής (ακόµα κι αν αυτός είναι κάπως χαµηλός) για επαγγελµατίες αγρότες ανεξαρτήτως εισοδηµατικής στάθµης είναι µια ισοπεδωτική επιλογή που δεν αφήνει περιθώρια διαφοροποίησης των συντελεστών της παραγωγής και δεν αναδεικνύει τα ιδιαίτερα πλεονεκτήµατα που µπορούν να έχουν κάποιες περιοχές.
Αποκλίσεις στην παραγωγικότητατης γεωργίας
Η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγικότητας/αποδοτικότητας είναι ο κινητήριος µοχλός για να τερµατίσουµε την παγκόσµια πείνα καθώς βοηθά στην απευθείας αύξηση των εισοδηµάτων των αγροτών, στην αύξηση γενικά των µισθών στην ύπαιθρο και στην ύπαρξη χαµηλότερων τιµών σε τοπικό επίπεδο, σηµειώνεται στην έκθεση του ινστιτούτου Brookings µε τίτλο: «Χαρτογραφώντας τις ανάγκες για τρόφιµα και τη διατροφική ασφάλεια». Ωστόσο, αποτελεί µεγάλη παγκόσµια πρόκληση το γεγονός ότι η γεωργία είναι ένας σηµαντικός τοµέας που συνεχίζει να αντιµετωπίζει παγκοσµίως αποκλίσεις στην παραγωγικότητα ανά εργαζόµενο, σε αντίθεση µε τις τάσεις σύγκλισης που παρατηρούνται στους κλάδους της µεταποίησης και των υπηρεσιών.
