Σ’ αυτή λοιπόν τη φάση, η οποία διευκολύνθηκε, είναι γεγονός, τόσο από το νόμο 4015/2011 (γνωστός ως νόμος Σκανδαλίδη) όσο και από τις γενικότερες συνθήκες χρηματοοικονομικής ασφυξίας στις οποίες εισήλθε η χώρα, οι διαθέτοντες κάποια «πόστα», έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να ποδηγετήσουν τα πράγματα. Με δεδομένο μάλιστα ότι πολλές οργανώσεις, στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν οικονομικά, επικέντρωσαν όλο τους το ενδιαφέρον στις «εύκολες» κατά κάποιο τρόπο υπηρεσίες του ΟΣΔΕ, οι έχοντες εκείνη την περίοδο… το μαχαίρι και το πεπόνι, ξεσάλωσαν. Επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια εξαναγκασμού των ηγεσιών των συνεταιρισμών, να ενταχθούν στο άρμα τους, με αντάλλαγμα, μια πύλη στο ΟΣΔΕ, ένα έσοδο, κάτι σαν ξεροκόμματο επιβίωσης.
Αυτό, σε συνδυασμό με τις συστηματικές διαβεβαιώσεις συγκεκριμένων προσώπων, ταυτισμένων με τους «αρχιερείς» του ΟΣΔΕ για τραπεζικές εξυπηρετήσεις παντός είδους, διαμόρφωσαν ένα κλίμα, το οποίο, έφερε κόσμο από τους συνεταιρισμούς στην στρούγκα της ιδιότυπης «μηχανοπαρέας».
Από τότε έχει περάσει βέβαια καιρός. Οι πύλες του ΟΣΔΕ πλήθυναν, το ξεροκόμματο «στέγνωσε», οι διαβεβαιώσεις για τραπεζικές ρυθμίσεις, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έμειναν γράμμα κενό. Τώρα έρχεται ξανά ο λογαριασμός … αβάσταχτος! Οι περισσότεροι απ’ όσους, τότε έσπευσαν, έστω και αργά, το ξανασκέφτονται. Κάπου δύο χρόνια μετά, τα ψέματα τέλειωσαν!
Γιάννης Πανάγος
