Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον τελευταίο καιρό και με αφορμή τη σοβαρή οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που συνηγορούν στην αναθεώρηση του αναπτυξιακού προτύπου της ελληνικής οικονομίας, υποστηρίζοντας μάλιστα τον πρωταγωνιστικό ρόλο που θα μπορούσε να έχει ο τομέας της αγροτικής παραγωγής, με την προϋπόθεση ότι θα αξιοποιηθούν με κάθε τρόπο τα πλεονεκτήματα της μεσογειακής διατροφής και θα υπάρξει η απαραίτητη σύνδεση του παραγόμενου προϊόντος με τον τουρισμό
Η νέα αντίληψη, που μοιάζει να εξελίσσεται σε πλειοψηφικό ρεύμα, δεν είναι παρά η «κοινή λογική» που είχε «αδυνατίσει» για κάποιες δεκαετίες, είτε γιατί οι κοινοτικές επιδοτήσεις αποκοίμισαν τους συντελεστές της πρωτογενούς παραγωγής, είτε γιατί η κατανάλωση με δανεικά διευκόλυνε τις αθρόες εισαγωγές, είτε γιατί οι εύκολες υπεραξίες, κυρίως από την ενασχόληση με τα χρηματοοικονομικά, καλλιεργούσαν τον εφησυχασμό, ενώ την ίδια στιγμή η εύκολη πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα αποθάρρυνε την παραγωγική δραστηριότητα στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας
Όμως, για να μην μένουμε και πάλι στα λόγια, η διαδικασία ενίσχυσης της πρωτογενούς παραγωγής, πέραν του στοιχειώδους σχεδιασμού από την πλευρά της Πολιτείας, προϋποθέτει απελευθέρωση των δυνάμεων που παραμένουν εγκλωβισμένες σε μια κρατικοδίαιτη λογική και σε ένα στρεβλό μοντέλο λειτουργίας της αγοράς, το οποίο περιφρονεί την παραγωγική προσπάθεια, δεν αξιολογεί επαρκώς την ποιότητα και περιορίζεται στο «κυνήγι» των επιδοτήσεων
Και μιας και βρισκόμαστε στην περίοδο του αλωνισμού, πόσα χρόνια θα πρέπει να περάσουν ώστε να ξεχωρίσει η άριστη παραγωγή σκληρού σίτου που συχνά είναι περιζήτητη από τις μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής ζυμαρικών και να μην αναμειγνύεται με τα δεύτερης και τρίτης ποιότητας σιτάρια, που μπορούν κάλλιστα να αξιοποιούνται για φθηνές, πρώτης ποιότητας, ζωοτροφές
Μέχρι πότε η ποιότητα των αγροτικών προϊόντων θα γίνεται αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης από αυτόκλητους «αγροτοπατέρες» και το γνωστό σύστημα κατανομής των εξουσιών σε τοπικό και εθνικό επίπεδο; Δηλαδή, όλα τα σιτάρια σε μια αποθήκη, ώστε να υπάρχουν περιθώρια διευκολύνσεων προς τους ημετέρους
Μέχρι πότε η ένταξη στο καθεστώς των Νέων Αγροτών θα πρέπει να περνάει από τα βουλευτικά γραφεία, η συμμετοχή στα Σχέδια Βελτίωσης θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα συναλλαγής με την κομματική εξουσία, οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ θα πρέπει να παραμένουν αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης και οι τιμές των αγροτικών προϊόντων, π.χ. του βιομηχανικού ροδάκινου αυτές τις μέρες, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα λεπτών ισορροπιών στο γνωστό τρίγωνο (Πιερία, Πέλλα, Ημαθία)
Τόσα χρόνια στην πιάτσα και δεν έχω καταλάβει στ’ αλήθεια, γιατί θα πρέπει οι τσελιγκάδες να ενημερώνονται από τις γραμματείες των βουλευτών για την «πίστωση» της εξισωτικής αποζημίωσης στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και οι δικαιούχοι ενισχύσεων από το μέτρο της μείωσης νιτρικών να είναι υποχρεωμένοι στον υφυπουργό Οικονομικών
Και την ίδια ώρα, το φρέσκο αγελαδινό γάλα να αποτιμάται όσο και οι «σκόνες» από την Ολλανδία, η φέτα της Πίνδου να είναι το ίδιο με τα «λευκά» των Καρπαθίων και το γιαουρτάκι Καλαβρύτων να είναι ό,τι και τα λοιπά επιδόρπια γιαουρτιού της Danone
Η νέα αντίληψη, που μοιάζει να εξελίσσεται σε πλειοψηφικό ρεύμα, δεν είναι παρά η «κοινή λογική» που είχε «αδυνατίσει» για κάποιες δεκαετίες, είτε γιατί οι κοινοτικές επιδοτήσεις αποκοίμισαν τους συντελεστές της πρωτογενούς παραγωγής, είτε γιατί η κατανάλωση με δανεικά διευκόλυνε τις αθρόες εισαγωγές, είτε γιατί οι εύκολες υπεραξίες, κυρίως από την ενασχόληση με τα χρηματοοικονομικά, καλλιεργούσαν τον εφησυχασμό, ενώ την ίδια στιγμή η εύκολη πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα αποθάρρυνε την παραγωγική δραστηριότητα στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας
Όμως, για να μην μένουμε και πάλι στα λόγια, η διαδικασία ενίσχυσης της πρωτογενούς παραγωγής, πέραν του στοιχειώδους σχεδιασμού από την πλευρά της Πολιτείας, προϋποθέτει απελευθέρωση των δυνάμεων που παραμένουν εγκλωβισμένες σε μια κρατικοδίαιτη λογική και σε ένα στρεβλό μοντέλο λειτουργίας της αγοράς, το οποίο περιφρονεί την παραγωγική προσπάθεια, δεν αξιολογεί επαρκώς την ποιότητα και περιορίζεται στο «κυνήγι» των επιδοτήσεων
Και μιας και βρισκόμαστε στην περίοδο του αλωνισμού, πόσα χρόνια θα πρέπει να περάσουν ώστε να ξεχωρίσει η άριστη παραγωγή σκληρού σίτου που συχνά είναι περιζήτητη από τις μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής ζυμαρικών και να μην αναμειγνύεται με τα δεύτερης και τρίτης ποιότητας σιτάρια, που μπορούν κάλλιστα να αξιοποιούνται για φθηνές, πρώτης ποιότητας, ζωοτροφές
Μέχρι πότε η ποιότητα των αγροτικών προϊόντων θα γίνεται αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης από αυτόκλητους «αγροτοπατέρες» και το γνωστό σύστημα κατανομής των εξουσιών σε τοπικό και εθνικό επίπεδο; Δηλαδή, όλα τα σιτάρια σε μια αποθήκη, ώστε να υπάρχουν περιθώρια διευκολύνσεων προς τους ημετέρους
Μέχρι πότε η ένταξη στο καθεστώς των Νέων Αγροτών θα πρέπει να περνάει από τα βουλευτικά γραφεία, η συμμετοχή στα Σχέδια Βελτίωσης θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα συναλλαγής με την κομματική εξουσία, οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ θα πρέπει να παραμένουν αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης και οι τιμές των αγροτικών προϊόντων, π.χ. του βιομηχανικού ροδάκινου αυτές τις μέρες, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα λεπτών ισορροπιών στο γνωστό τρίγωνο (Πιερία, Πέλλα, Ημαθία)
Τόσα χρόνια στην πιάτσα και δεν έχω καταλάβει στ’ αλήθεια, γιατί θα πρέπει οι τσελιγκάδες να ενημερώνονται από τις γραμματείες των βουλευτών για την «πίστωση» της εξισωτικής αποζημίωσης στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και οι δικαιούχοι ενισχύσεων από το μέτρο της μείωσης νιτρικών να είναι υποχρεωμένοι στον υφυπουργό Οικονομικών
Και την ίδια ώρα, το φρέσκο αγελαδινό γάλα να αποτιμάται όσο και οι «σκόνες» από την Ολλανδία, η φέτα της Πίνδου να είναι το ίδιο με τα «λευκά» των Καρπαθίων και το γιαουρτάκι Καλαβρύτων να είναι ό,τι και τα λοιπά επιδόρπια γιαουρτιού της Danone
