Η ευχή όλων είναι να πάμε καλύτερα, ωστόσο, μέχρι τότε, το πράγμα έχει ακόμα πολύ δρόμο και, όπως λέει και ο φιλόσοφος Ράμφος… η λύση θα έρθει μέσα από τη διαδικασία του πόνου!
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος και να παραμείνω αυστηρά στα καθήκοντα του Αγροφύλακα, θα πρέπει να πω πως αυτό τον καιρό η κατάσταση στην ελληνική επαρχία βγάζει πολλή γκρίνια!
Είναι ίσως η πρώτη φορά, από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση (δηλαδή πριν από 5 χρόνια), που οι αγρότες και οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά! Μπορεί αυτό να είναι βέβαια και ένα σημάδι ότι… ο κύκλος κλείνει!
Αυτό που βλέπαμε μέχρι τώρα ήταν ότι την κρίση τη βίωναν κατά κύριο λόγο τα μεγάλα αστικά κέντρα! Τώρα η «φωτιά» έφτασε και στην πόρτα μας! Πάντα υπάρχει η ελπίδα πως αυτό θα μπορούσε να είναι η αφορμή για μια γενναία ανασυγκρότηση, προς το παρόν όμως υπάρχει μόνο πόνος!
Κακά τα ψέματα, το πράγμα έχει διαλύσει! Οι οργανώσεις φυλλορροούν, οι νέοι δεν θέλουν ούτε ν' ακούσουν για συλλογική δράση και αν μένουν κάποιοι να… πάρουν τα κλειδιά, είναι τα «κατακάθια»!
Δεν ξέρω τι λένε αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση, όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ανά την Ελλάδα, κυρίως οι Ενώσεις, ήταν, όπως λέει και ο φίλος μου ο Τρυποκάρυδος…, μικρές ΚΥΔΕΠ.
Ασκούσαν παρεμβατικό ρόλο, συνέβαλαν στην εκτόνωση της αγοράς αγροτικών προϊόντων και στην ελάχιστη προστασία των παραγωγών! Θα μου πείτε, με τα λεφτά του κράτους; Θα μπορούσε να γίνει η δουλειά και καλύτερα! Πού βρισκόμαστε όμως τώρα;
Το κακό που έγινε φέτος με το βιομηχανικό ροδάκινο, είναι η μικρογραφία της κατάστασης! Σαφώς καλύτερες φέτος οι προοπτικές της διεθνούς αγοράς, όμως το προϊόν «έφυγε» από τα στέκια με 20 και 21 λεπτά το κιλό όταν τον περασμένο χρόνο με χειρότερη εικόνα στη διεθνή αγορά τα ροδάκινα πουλήθηκαν με 25 λεπτά το κιλό!
Με 2-3 χιλιάρικα χαρτζιλίκι σε κάτι «ψευτοπαράγοντες» των κρίσιμων περιοχών, η βιομηχανία έκανε τη δουλειά της στερώντας από τον παραγωγό τουλάχιστον 7 λεπτά το κιλό! Τους πάτησαν, όπως να πεις, κυριολεκτικά στο λαιμό! Ποιος να αντισταθεί και με τι κουράγια;
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, οι «καλοί Σαμαρείτες» της μεταποιητικής βιομηχανίας πήραν «σβάρνα» τις εφημερίδες και επαίρονται για τις εξαγωγές τους, που όλοι βέβαια τις θέλουμε και τις αναγνωρίζουμε, δεν γίνεται όμως να τις χρηματοδοτούν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι!
