Πέντε διευθυντές κράτησαν ψηλά τους συνεταιρισμούς

Παραφράζοντας, δηµοσιογραφική αδεία, τον στίχο του Ελύτη, φθάνουµε να πούµε… εάν αποσυνθέσεις τους συνεταιρισµούς, στο τέλος θα δεις να σου µένουν µια Πίνδος, η Ζαγορά και τα Καλάβρυτα! Το θέµα είναι ότι µε τους συνεταιρισµούς, ό,τι εύκολα χάθηκε τις καλές εποχές, άλλο τόσο δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα ήταν σε θέση η κοινωνία µας να το ξαναφτιάξει.

«Το µεγάλο κεφάλαιο, κάθε συνεταιρισµού είναι η εµπιστοσύνη», λέει σε µια από τις πρόσφατες συναντήσεις µας ένας έµπειρος και συνεπής υπηρέτης της συνεταιριστικής ιδέας, «κι αυτή σπαταλήθηκε αλόγιστα µια εποχή, ενώ τώρα, πολύ δύσκολα ανακτάται».  Αποτέλεσµα; Όσο κι αν η αναγκαιότητα επιβάλλει τις συνεργασίες, το κεφάλαιο που λέγεται «εµπιστοσύνη» δεν είναι αρκετό για να στηρίξει τις νέες πρωτοβουλίες.

Πώς όµως κάποιοι τα κατάφεραν; Ποιο ήταν το µυστικό εκείνων που µπόρεσαν να αντέξουν στο χρόνο; Τι διαφορετικό είχαν η Πίνδος, η Ζαγορά και τα Καλάβρυτα; Κι ακόµα, η ΕΑΣ Καβάλας και η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου;

Αν δεν θέλουµε να µπούµε σε λεπτοµέρειες, τουλάχιστον για τις οργανώσεις που προαναφέρθηκαν, η απάντηση είναι απλή. Είχαν καλό διευθυντή. Όχι πρόεδρο, διευθυντή. Οι πρόεδροι, έρχονται και παρέρχονται. Οι διευθυντές παραµένουν.

Η Πίνδος είχε και έχει τον Λάζαρο Τσακανίκα, ο Συνεταιρισµός Ζαγοράς τον ∆ιονύση Βαλασσά, τα Καλάβρυτα τον Θανάση Παπαδόπουλο, η ΕΑΣ Καβάλας τον Κλέαρχο Σαραντίδη και η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου τον Γιάννη Μανδάλα.

Αν θέλουµε να είµαστε δίκαιοι, θα µπορούσαµε να µιλήσουµε και για προεδροκεντρικούς συνεταιρισµούς. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι αρκετοί εξ αυτών κατέρρευσαν παρά τις «δόξες» των προέδρων, µε πιο χαρακτηριστική της περίπτωση της ΕΑΣ Λάρισας η οποία βούλιαξε επί των ηµερών του προβεβληµένου συνεταιριστή και συνδικαλιστή, Θανάση Κοκκινούλη.