Ενδιαφέρον έχει µια τελευταία συλλογή στοιχείων από άρθρο γνώµης του αγροτολόγου, ∆ηµήτρη Μιχαηλίδη στην οποία αναφέρεται:
Η Κοινή Γεωργική Πολιτική συµφωνήθηκε από τις τότε έξι ιδρυτικές χώρες των τότε Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων το 1962. Τα σηµερινά 27 κράτη-µέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, µετά από 62 χρόνια εφαρµογής και επιτυχιών της, κατάντησαν την Κοινή Γεωργική Πολιτική µια «Βαβυλώνα» διαδικασιών, στην οποία φαίνεται ότι οι αγρότες δεν έχουν επαρκή λόγο, όπως θα έπρεπε, ούτε ελεγκτική συµµετοχή.
Η ΚΓΠ µοιάζει να είναι σαν ένα «ιδεοδρόµιο» υψηλά αµειβόµενων πολλών αριθµητικά τεχνοκρατών, στα κέντρα λήψεως αποφάσεων, όπου οι αγρότες δεν συµµετέχουν επαρκώς. Και όχι µόνο αυτό, αλλά οι ντόπιοι τεχνοκράτες και οι εκλεγµένοι πολιτικοί δεν ξέρουν ούτε απλή µετάφραση να κάνουν και καταντήσαµε την Κοινή Γεωργική Πολιτική να την ονοµάζουν ανορθόγραφα «Κοινή Αγροτική Πολιτική».
Η Κοινή Πολιτική, δεν είναι συµφωνηµένη µε τους συµµετέχοντες κοινωνικούς εταίρους, ούτε µε τους αγρότες, ούτε µε τους καταναλωτές, ούτε µε τους περιστασιακούς, συνεχώς εναλλασσόµενους, πολιτικούς προϊστάµενους στο σηµερινά ονοµαζόµενο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Σε περίπου 50 χρόνια από την µεταπολίτευση µέχρι σήµερα εναλλάχθηκαν, αν δεν κάνουµε λάθος, 48 Υπουργοί και συνολικά 116 Υπουργοί και Υφυπουργοί! Μοιάζει σαν να κάνουν κάποιας ειδικής µορφής «τουρισµό»!
Αλλά φαίνεται ότι ούτε τους υποτιθέµενους συνεργαζόµενος στον ίδιο χώρο αγρότες δεν γνωρίζουν. Έτσι, µε έκπληξη ακούµε ή διαβάζουµε να λένε «οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι ….» µη γνωρίζοντας ότι οι αγρότες είναι οι γεωργοί, οι κτηνοτρόφοι, οι αλιείς και οι δασοκόµοι, αποκλειστικά και µόνο. Είναι περίεργος νεολογισµός σαν να λέει κάποιος ανάλογα «οι άνθρωποι και οι γυναίκες»!
Μια σαφής ένδειξη ότι ούτε τους ασχολούµενους µε τη φροντίδα του κοινού µας περιβάλλοντος δεν γνωρίζουν.
Και όταν «το µαχαίρι έφθασε στο κόκκαλο», από τις αυθαίρετες επιλογές των γραφειοκρατών (ή µήπως και επιστηµόνων και µελετητών που συνέπραξαν;) ξεσηκώθηκαν οι αγρότες. Αλλά ακόµα και τότε παρεισέφρησαν κάποια επείγοντα εκχρηµατισµένα πρόσκαιρα αιτήµατα, που στην ουσία ευτέλισαν τον δυναµισµό των αγροτικών κινητοποιήσεων σε κάποια «λεπτά» ενέργειας ή κάποια «λεπτά» φόρου κατανάλωσης καυσίµων κ.λ.π.
